خلأ بزرگ نظام آموزشی نبود آموزش گفت‌وگو و گوش‌دادن است

نسترن فلاح  در گفت‌وگو با پانا بیان کرد: «در کلاس‌های درس، صدای فرمول‌ها بلند است، اما صدای دل‌ها گم شده ما به دانش‌آموزان یاد می‌دهیم چگونه حرف بزنند، چگونه گوش بدهند و چگونه با واژه‌ها پل بسازند.»

وی افزود: «دانش‌آموزی که نمی‌تواند احساسش را بیان کند، در سکوتی ناخواسته فرو می‌رود.این سکوت، نه از آرامش، بلکه از ناتوانی در گفت‌وگو است.»

فلاح بااشاره به تجربه‌های خود در کلاس‌های فن بیان گفت: «وقتی بچه‌ها یاد می‌گیرند شنیدن یعنی دیدنِ دلِ دیگری، و گفتن یعنی بخشیدنِ خویش، آن‌گاه ارتباط، معنا پیدا می‌کند زیرا مهارت گفت‌وگو، فقط برای سخنرانی نیست؛ این هنرِ زیستن است. هنرِ بودن در کنار دیگری است.»

مدرس فن بیان تأکید کرد: «نبود آموزش ارتباط مؤثر،دانش‌آموز را به جزیره‌ای تنها بدل می‌کند.جزیره‌ای که هیچ قایقی به آن نمی‌رسد، چون هیچ فانوسی روشن نیست.»

فلاح  گفت: «اگر می‌خواهیم نسلی بسازیم که بتواند جهان را تغییر دهد، باید به او زبانِ دل را بیاموزیم؛ زبانی که با گوش آغاز می‌شود، نه با دهان.»