روز زلزله فردوس یادآور می‌شود که ممکن است زمین بلرزد اما همبستگی هرگز نخواهد لرزید

در روزی که زمین به لرزه درآمد،آسمان نیز در غم فرو رفت.فردوس، این دیار آرام و دل‌نشین،ناگهان به تلاطم افتاد.صدای ناله و فریاد از دل کوه‌ها و دشت‌ها برخاست و گویی طبیعت نیز در سوگ از دست رفتگانش می‌گریست.

در آن لحظه‌های هولناک،زندگی به یکباره متوقف شد.خانه‌ها مانند کاغذهای باطله زیر فشار زمین له شدند و دل‌های پر از امید،در زیر آوارها محبوس گشتند.اما در میان این تاریکی،نور امیدی نیز درخشید؛همدلی و یاری مردم همچون شعله‌ای در دل شب سرد زلزله، روشنایی بخشید.

فردوس،با تاریخ کهن و فرهنگ  غنی‌اش،نشان داد که چگونه می‌توان در برابر سختی‌ها ایستاد.مردمانش،با دستانی پراز عشق و اراده،به یاری یکدیگر شتافتند و دوباره ساختند. این زلزله تنها زمین را لرزاند، بلکه روح جمعی را نیز بیدار کرد.

امروز،وقتی به یاد آن روز می‌افتیم، نه تنها درد و رنج را بلکه قدرت و استقامت انسان را نیز به خاطر می‌آوریم.فردوس، با همه زیبایی‌هایش،همچنان ایستاده است و یادآور می‌شود که هرچند زمین ممکن است بلرزد،اما عشق و همبستگی هرگز نخواهد لرزید.