پرواز ابوالفضل با چرخ‌های امید؛ بسکتبال بهانه‌ای برای ایستادن دوباره

کنار زمین بسکتبال، جایی میان هیاهوی توپ و صدای چرخ ویلچرهایی که روی زمین می‌لغزند، شخصی ایستاده که چشم‌هایش از شوق زندگی برق می‌زند. لبخندش‌ از آن لبخندهاست که آدمی را آرام می‌کند؛ از آن لبخندها که پشتش داستانی بلند و پُر از فراز و نشیب پنهان است. او یکی از همان‌هایی است که واژه «معلولیت» را به چالش کشیده و حالا قهرمانی‌اش روی سکوهای جهانی، پرچم ایران را به اهتزاز درآورده است.

من خبرنگار پانا در مدارس با نیازهای ویژه هستم، من هم روی ویلچر می‌نشینم و این بار برای شنیدن این داستان پر فراز و نشیب، شما را هم با خود همراه می‌کنم. با ابوالفضل قرار گذاشتم و کنار زمین بسکتبال. جایی بین هیاهوی ورزشگاه گفت‌وگوی پانا با ابوالفضل جلائی شکل گرفت. خودش را که معرفی می‌کند می‌گوید ابوالفضل جلائی فرزند ایران و از این پاسخ لذت می‌برم. شخصی که حالا افتخارش فقط برای خودش نیست؛ برای یک ملت است، او بازیکن تیم ملی بسکتبال با ویلچر کشورمان است. پای صحبت‌های او نشستم، کنار زمین، میان گاهی سکوت، گاهی داد و فریاد و خوشحالی دوستانش در زمین بازی.

از او پرسیدم که چرا سراغ ورزش آمده و چرا این رشته‌ پرهیجان اما سخت را انتخاب کرده؟ با لبخند گفت که از بچگی عاشق ورزش بوده. خانواده‌اش هم همیشه او را تشویق می‌کردند. در مدرسه از تنیس روی میز گرفته تا تیراندازی، پرتاب وزنه، پاورلیفتینگ و شنا را حرفه‌ای دنبال کرده، اما وقتی قدرت بالای دست‌هایش توجه مربی‌ها را جلب کرد، بسکتبال با ویلچر به او پیشنهاد شده است.

بعد با کمی مکث ادامه داد و گفت که یک روز که به تماشای بازی رفته، دلش همان‌جا جا مانده؛ هیجان بازی، رفاقت بین بازیکن‌ها و جنب‌‌وجوش آن لحظه‌ها کاری کرده که دیگر نتواند دل بکند. از همان روز، بسکتبال بخشی از زندگی‌اش شده است.

خود را باور و تلاش کنید؛ قطعا موفق می‌شوید

در ادامه از تاثیر ورزشکاران بر جامعه پرسیدم و این مقام‌آور جهانی در پاسخ به سوال من تاکید کرد که ورزش فقط به جسم مربوط نیست. ورزشکاری که اخلاق یاد می‌گیرد، تیم‌‌بودن را تمرین می‌کند، اعتماد به نفس می‌سازد و در سطح جهانی نام کشورش را بالا می‌برد، یک سفیر فرهنگی و انسانی‌‌ است. برای من، مدال فقط یک شیء نیست، بلکه تلالو امیدی برای دل مردم است.

پرسیدم به‌عنوان فردی موفق، چه حرفی برای سایر ورزشکاران و هم‌نوعانش دارد؟ آرام اما با لحنی قاطع گفت که نباید به مشکلات فکر کرد؛ باید روی فرصت‌ها تمرکز داشت. ورزش به انسان انرژی، انگیزه و روحیه مثبت می‌دهد. اگر کسی خودش را باور کند و تلاش کند، قطعا می‌تواند به خواسته‌اش برسد.

بازیکن حرفه‌ای تیم ملی بعد از درنگی کوتاه با لبخندی صمیمانه گفت که اولش برای  سلامتی و  سرگرمی تمرین می‌کردم، اما بعد از بازی با دوستان که تلاش و صمیمیت بین بازیکن‌ها را دیدم از آنجایی که این فضا خیلی برای من لذت‌بخش بود، تصمیم گرفتم به طور حرفه‌ای تمرین کنم و تلاش و دقت خود را خیلی بیشتر کردم.

وقتی به ابوالفضل گفتم که تا چه زمانی می‌خواهد در این رشته پر چالش و پر هیجان بدرخشد به پانا جواب داد که تا توانایی ورزش کردن داشته باشم ادامه می‌دهم و تمام تلاشم را می‌کنم تا هر روز بهتر از دیروز خود بوده و بدر‌‌خشم و باعث افتخار کشور و خانواده‌ام باشم.

از ابوالفضل خواستم از اتفاقات خوبی که برای او در بسکتبال با ویلچر اتفاق افتاده بگوید؛ گفت که لحظه به لحظه این رشته پر از خاطره  جذابیت بوده اما قشنگ‌ترین خاطره برای من مربوط به زمان اعزام به مسابقات جهانی دوبی بود که یک روز قبل از شروع مسابقات یک جلسه گذاشتیم و به خودمان قول دادیم بهترین ورژن خود را بگذاریم و تمام تلاش خود را به کار بگیریم تا بتوانیم بر روی سکوی جهانی بایستیم. 

وی در ادامه افزود که به خاطر دارم که با همین روحیه همدلی و اتحاد توانستیم رتبه سوم جهان را ازآن خود کنیم و اولین مدال جهانی بسکتبال را به‌دست آوریم. این احساس برای من، حس بسیار قشنگی است، به طوری که  نمی‌توانم آن را وصف کنم. وقتی خوشحالی خانواده،  دوستان و مربی خود را می‌بینیم احساس می‌کنم که با گرفتن نتیجه زحماتمان آرامش می‌گیرم.

هنگامی که از او خواستم به پدر و مادر و تمام کسانی که باعث موفقیت و درخشش او در این مسیر شده‌اند جمله‌ای بگوید، گفت که به آن‌ها می‌گویم لطفتان را هیچ وقت فراموش نمی‌کنم و همیشه دست‌بوس و مدیون زحمات بی‌وقفه شما هستم و خواهم بود.

شماره ۴ تیم ملی بسکتبال با ویلچر بزرگسالان کشورمان درباره افراد ستاره و سرشناس در این رشته ورزشی جهانی توضیح داد که ما در ایران و در تیم ملی خود، بهترین بازیکن‌های جهان را داریم، از جمله امید هادی اظهر که بهترین بازیکن جهان، محمدحسن سیاری، حکیم منصوری، محسن طلوعی و همچنین بسیاری از کسانی که در لیگ‌های اروپایی می‌درخشند و همگی الگو من هستند و درس‌های بسیاری از آنان آموختم.

این بازیکن ۲۱ ساله در لحظات پایانی گفت‌وگوی صمیمانه خود با پانا افزود که بر خود واجب می‌دانم تا از عوامل خبرگزاری پانا به ویژه دوست خوبم محمدمهدی کاظمی خبرنگار پانا تشکر کنم چرا که همیشه پیگیر  ورزش توانمندان به خصوص بسکتبال با ویلچر هستند و در  امر اطلاع‌رسانی این مهم و بیشتر دیده شدن این گروه از مقام آوران جهانی فعالیت می‌کنند.