اقتصاد کشور سالهاست در یک حلقه معیوب مدیریتی گرفتار شده است. مدیریت برنامهریزی و اجرایی اقتصاد کشور طبق یک روال مرسوم عمدتا نقش مدعی به خود میگیرد و در عوض پذیرش مسوولیت ناتوانی و ناکارآمدی مدیریتی خود که به تثبیت نابسامانی و ناهنجاری مزمن در اقتصاد ایران منجر شده است، نقش پرسشگری و مطالبهگری برای خود تعریف کرده است.