روایت جنگ، رسالتی فراتر از هنر است

هجدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت، فرصتی شد تا یوسف تیموری، بازیگر باسابقه و اغلب شناخته‌شده در ژانر کمدی، از دغدغه‌های جدی خود درباره سینمای دفاع مقدس و رسالت اجتماعی هنرمندان سخن بگوید. او در گفت‌وگو با خبرنگار پانا، نگاهی نقادانه اما دلسوزانه به وضعیت تولیدات این حوزه و عملکرد جشنواره داشت و از نیاز به ساخت آثاری «حقیقی، دقیق و متفاوت» برای نسل امروز گفت که می‌توانید در مطلب ذیل بخوانید.

شما بیشتر با آثار طنزتان شناخته شدید، حضور در فیلمی در حوزه مقاومت برایتان چه ویژگی‌ای داشت؟

من بازیگرم و دوست دارم هر نقشی را بازی کنم، ولی قبول دارم که عمدتاً در ذهن مردم با کمدی شناخته شدم. با این حال، وقتی حرف از جنگ و دفاع مقدس می‌شود، ماجرا فرق می‌کند. روایت این بخش از تاریخ کشور، رسالتی فراتر از هنر است. حتی اگر نقشم کوتاه یا منفی باشد، وقتی هدف فیلم دفاع از ارزش‌ها باشد، برایم ارزشمند است.

 نظر شما درباره هجدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت چیست؟

راستش را بخواهید، برای من عجیب بود که اکثر فیلم‌های حاضر در جشنواره مقاومت، همان‌هایی بودند که در جشنواره‌هایی مثل فجر هم اکران شده بودند. قبلاً جشنواره مقاومت فیلم‌های اختصاصی دریافت می‌کرد اما اکنون دیگر خبری از این ماجرا نیست. یعنی فیلمی که صرفاً برای این جشنواره ساخته شده باشد، نمی‌بینیم. این، به نظرم یک ضعف جدی است که باید پیگیری شود.

به نظرتان دلیل این اتفاق چیست؟

بخشی‌اش به تعداد کم تولید فیلم در حوزه مقاومت برمی‌گردد، بودجه کم است، فیلم‌ها اول برای جشنواره هایی چون فجر ساخته می‌شوند و بعد به جشنواره‌های دیگر هم می‌آیند. این خوب نیست، اگر قرار است جشنواره مقاومت هویتی مستقل داشته باشد، باید فیلم مختص خودش را هم داشته باشد. حتی اگر تعداد فیلم‌ها کم باشد، بهتر از این است که کار تکراری ببینیم.

درباره محتوا و کیفیت آثار چه نظری دارید؟

سینما امروز ابزارهای خیلی پیشرفته‌ای دارد؛ دوربین، جلوه ویژه، صداگذاری، همه چیز. اما اگر بخواهیم فضای سال ۱۳۶۱ یا عملیات‌های خرمشهر را بازسازی کنیم، فقط این ابزارها کافی نیست. باید حال و هوا، موسیقی، لباس و بافت اجتماعی همان دوران را بازآفرینی کنیم. مخاطب باید «حس» آن روزها را درک کند. تکنولوژی فقط یک وسیله‌ست، نه هدف.

 از نظر شما، سینما در انتقال تاریخ جنگ چه مسئولیتی دارد؟

خیلی مسئولیت بزرگی دارد. هر فیلمی که در این حوزه ساخته می‌شود، باید سندی تاریخی باشد، نه فقط یک اثر هنری. تحریف یا ساده‌سازی اتفاقات، خیانت به حقیقت است. مثلاً باید بدانیم که جنگ فقط با عراق نبود؛ صدام پشتش بیش از ۸ کشور بود. این‌ها را باید درست و دقیق به نسل جوان منتقل کنیم.

و اما سخن پایانی؟

باید واقعیت‌ها را روایت کرد. حتی اگر تعداد آثار کم باشد، مهم این است که دقیق و صادقانه باشند. ما وظیفه داریم کاری کنیم که وقتی نسل بعد اسم شهدا را می‌شنود، بفهمد چرا هنوز قلب‌ها می‌لرزد.