تغییر در نظام آموزشی با مکانیسم کهنه جواب نمی دهد

محمدرضا سرکار در دومین کنفرانس بین المللی آموزش و پرورش تطبیقی در کاشان اظهار کرد:ضمن تغییر باید بهسازی هم بکنیم که یک ماهیت جهانی دارد و منحصر به یک کشور و یک منطقه نیست.
وی افزود: در تاریخ آموزش و پرورش ایران، همیشه یک نگاه بنیادی و کلی به تغیر داشته ایم بر خلاف کشورهای پیشرو که نگاهی مشخص و جزئی به تحول نظام آموزشی داشته اند.
وی تصریح کرد: در مطالعات تطبیقی برای بهسازی آموزشی به خلاف قاعده ها توجه نشده است، مثلا، چگونه شده است که نظام آموزشی فنلاند با ساعت کمتر، هزینه کمتر و محتوای کمتر و مشق کمتر، ولی خروجی بهتری دارد.
نویسنده کتاب درس کاوی تاکید کرد:آموزش، امری فرهنگی و بر بنیادهای فرهنگی خاص استوار شده است. آموزش تطبیقی، به مثابه لنز است تا خود را در آینه دیگری نگاه کنیم.
این پژوهشگر آموزشی گفت: تغییر بدون بهسازی، امروز به مثابه بحران آموزشی در همه جهان است. فرهنگ معلمی در مقابل معلم است و 70 سال مطالعات پژوهشی، کمک اندکی به بهسازی آموزشی کرده است.
وی افزود: پژوهشهای ما، با رویکرد مکانیکی و ماشینی بوده و از اینرو به بهسازی آموزشی منجر نشده است در حالی که برای بهسازی باید رویکرد کوانتوم و نگاهی ارگانیک داشته باشیم تا تغییر منجر به بهسازی آموزشی شود.
عضو هیئت علمی دانشگاه ناگویا ژاپن اظهار کرد: تربیت، حاصل تعامل همه ارکان جامعه است که مدرسه و آموزش و پرورش فقط بخشی از آن است.
وی افزود: تجدد به آموزش عمومی بیمهر، بوده و آموزش عمومی هم ناتوان از تعامل و گفت و گو بوده است بنابراین برای رسیدن به هدف تغییر منجر به بهسازی نظام آموزشی، باید رویکردی کوانتومی داشته باشیم.
وی اظهار کرد: هدف از مطالعات تطبیقی، چهار مرحله است، شناخت خود، مقایسه با دیگران برای شناخت خود و دیگران، در تعامل خود با دیگری باور کنیم که دیگری هست و حرمت دارد و در سطح چهارم ، فهم مکانیسم فهم دیگری است.
سرکار گفت: تغییر باید معطوف به توجه باشد. مطالعات کیفی مبتنی بر آینه گردانی و مشابهت ها و یادگیری باشد.
دومین کنفرانس بین المللی آموزش و پرورش تطبیقی از 30 آبان، به مدت دو روز با حضور پژوهشگران حوزه آموزش و پرورش داخل و خارج در دانشگاه کاشان برگزار شد.