کمی‌صبوری به جای پیش‌داوری
*محمود حدادی
این واقعیت که تعدادی از اعضای ارجمند خانواده بزرگ آموزش و پرورش به هر دلیل احساسی و یا عقلانی، از اقدام رئیس‌جمهور محترم در معرفی نکردن جناب آقای حسینی به عنوان وزیر پیشنهادی به مجلس شورای اسلامی ناخرسند باشند، امری عادی و طبیعی تلقی می‌شود اما ای کاش بزرگواران صبوری می‌کردند تا جناب آقای حاجی‌میرزایی کتبی و یا شفاهی، برنامه‌ها و سیاست‌های مدیریتی خویش را ارائه می‌داد.
برخی از این عزیزان به جهت توانمندی در قلم زدن و دسترسی به تریبون‌های رسانه‌ای، حس و حال و نقطه‌نظرات خود را در این زمینه نشر و انعکاس می‌دهند. این تلاش نیز در راستای قواعد پذیرفته‌شده آزادی‌های اجتماعی، صنفی و نیز آزادی بیان، امری عادی و ممدوح به حساب می‌آید.
مشکل زمانی رخ نشان می‌دهد که تسلیم هیجانات برخاسته و برساخته از کانون احساساتمان شویم و عجولانه در یک پیش‌قضاوت قطعی، فرد معرفی شده را مورد کم‌لطفی و حتی بی‌مهری قرار داده و با زیر پا گذاشتن اصول اولیه اخلاقی، در صدد تخطئه صد درصدی او برآییم و القای این معنا را داشته باشیم که او از حداقلی‌های شایستگی‌های نشستن بر این مصدر اعتباری برخوردار نیست!
ای کاش بزرگواران صبوری می‌کردند تا جناب آقای حاجی‌میرزایی کتبی و یا شفاهی، برنامه‌ها و سیاست‌های مدیریتی خویش را ارائه می‌داد و بر همین اساس در قالب نقد منصفانه و به دور از هر نوع شائبه ترجیح منافع شخصی، گروهی و جناحی و غلبه هیجانات و احساسات بر آگاهی‌های عقلانی، به تحلیل او و توانمندی‌هایش می‌پرداختند.
*پژوهشگر حوزه مدیریت رسانه
ارسال دیدگاه