مهیاوه، پیگو، خُنج

مهیاوه یا مهوه نوعی خوراک است که در شهرستان خنج وحومه اطراف تهیه می‌شود و به صورت غذای کامل یا چاشنی به مصرف می‌رسد، مهیاوه که مهوه، موه، هم به آن می گویند، غذای مخصوص مردم جنوب ایران است.

کلمه مهوه و مهیاوه، در اصل‌ کلمه‌ای مرکب است که از دو کلمه ماهی و آوه (آب)، تشکیل شده وبه معنی آمیختگی با آب است.

این خوراک که بسیار مقوی و اشتهاآور است، آبکی، تیره رنگ، شور و تند است و از یک نوع ماهی ریز به نام موتو، متو یا حشینه (مومغ، ساردین) تهیه می‌شود و با نان یا همراه غذاهای دیگر به مصرف می‌رسد.

مواد مورد استفاده در آن علاوه بر ماهی خشک ، آب ، نمک ، ادویه‌های مخصوص آن چون گیشنیز ، هوج، فلفل ، پوست نارنج، خردل است که زنان خُنجی پس از شستن ماهی حشنه و جداکردن شن‌هایی که به ماهی چسبیده‌اند، یک ظرف سفالین که در زبان محلی به آن (پیگُو) می‌گویند را از آب پر کرده و نمک را در آب ریخته و حل می کنند.

سپس ماهی شسته شده را در آن ریخته و به عبارتی ماهی را در محلول آب و نمک می خوابانند و این ظرف در مدت حداقل ۲۰ و حداکثر ۳۰ روز در مکانی آفتاب‌گیر گذاشته می‌شود.

اهالی خُنج بر این باورند که مزه مهوه‌ای که در سفال تهیه می‌شود بسیار بهتر از مهوه‌ای است که در سایر ظروف درست شده است و درست کردن مهوه در ظروف پلاستیکی را موجب خراب شدن آن می‌دانند.

این غذا که سرشار از کلسیم ، فسفر ، چربیهای مفید وضروری بدن است، بسیار مورد علاقه مردم شهرستان خنج و اطراف خنج است و در باور مردم محلی و طب سنتی، تاثیر آن در پیشگیری از بیماری سرطان ثابت شده است.

نقش این غذا در فرهنگ مردم خُنج به قدری است که حتی میدانی درخنج نیز به نام ظرف این غذا یعنی ( پیگو ) نامگذاری شده‌است.

خنج از شهرهای استان فارس و مرکز شهرستان خنج است. خنج شهری باستانی است که قدمت آن به حدود ۳۰۰۰ سال پیش برمیگردد.

خبرنگار : نرجس صفی خانی