حواس‌مان نه به زندگی‌شان بود، نه مرگ‌شان

منیره و مریم خدمتی و یسرا دلشب برای برداشتن آب یا آبتنی به "هوتگ" رفته بودند که به‌داخل آب افتادند و غرق شدند.

هوتِگ یا هوتَک نام گودال مصنوعی و یا طبیعی نسبتاً بزرگی است که آب حاصل از بارندگی‌ها در آن هدایت و جمع‌آوری می‌شود و در طول سال به مصارف کشاورزی و آشامیدنی انسان و حیوانات اهلی و وحشی می‌رسد، این گودال در زبان بلوچی در منطقه بلوچستان ایران به هوتِگ مشهور است.‌

سه دانش‌آموزی که پدر و مادرشان هزار آرزو برای آنها داشتند حالا سیاه‌پوش نبودشان هستند. این سه "دختر جان" در گودال جان دادند و صدایی هم از جایی بلند نشد.

شاید اگر آنها در استخری در تهران غرق می‌شدند، گوش فلک از صدای ما کر می‌شد اما آنها در سیستان و بلوچستان مُردند و ما تنها نگاه کردیم.

برای ما قتل استاد به‌دست شهردار سابق، دادگاه تهیه کننده شهرزاد، دعوای پرسپولیس و سپاهان و ... مهم‌تر بود. این خبرها جذاب‌تر بودند تا سه کودکی که قربانی فقر و کمبود امکانات در سیستان و بلوچستان شدند.

باورش سخت است که هنوز مردمی هستند که آب آشامیدنی خود را از گودال‌های طبیعی بر می‌دارند اما ما انگار نه انگار.

هزار فریاد بر سر مسؤولان می‌زنیم که چرا به سیستان و بلوچستان و دیگر مناطق کمتر برخوردار ایران نمی‌رسید اما وقتی پای خودمان به میان می‌آید، فقط نگاه می‌کنیم.

چه اتفاقی تلخ‌تر از این. سه دانش‌آموز دختر مُردند و ما رسانه‌ها فقط خبرش را کار کردیم. حواس‌مان بیشتر به سعادت‌آباد بود.

حتی برای خبر مرگ هم تبعیض قائل می‌شویم.

در متن خبر ارسالی یکی از خبرگزاری‌ها آمده بود:« از این سه دختر معصوم دو نفر آنان ۹ و ۱۰ ساله و در سال تحصیلی‌جاری در پایه‌های تحصیلی دوم و سوم ابتدایی مشغول به‌تحصیل بوده، لیکن از آن جایی‌که فعالیت مدارس ابتدایی استان‌های گرمسیر تا ۳۱ اردیبهشت بوده و پس از آن دانش‌آموزان در تعطیلی به‌سر می‌برند باتوجه به تاریخ و مکان حادثه، موضوع به‌هیچ عنوان به مدرسه و آموزش و پرورش ارتباطی ندارد.»

سریع به‌دنبال این بودیم که بگوییم مقصر نیستیم. این سه دانش‌آموز قربانی بی‌احتیاطی خود شدند. بله، مشکلات سیستان و بلوچستان به هیچ‌کس ارتباط ندارد.

به آموزش و پرورش، وزارت کشور، مجلس و ... چه ارتباطی دارد که مردم سیستان و بلوچستان امکانات یک زندگی‌عادی را ندارند.

به آنها چه که هنوز مردم آب را از گودال‌های طبیعی بر می‌دارند. به آنها چه که بچه‌ها از کم‌ترین امکانات برای تفریح و زندگی برخوردار هستند.

بگذاریم همه نگران تهران و شهرهای بزرگ باشیم. به ما چه که در سیستان و بلوچستان، اهواز و حمیدیه، مریوان و ... چه می‌گذرد.

این بچه‌ها مظلوم زندگی کردند و مظلومانه مُردند و بیچاره ما که نه حواسمان به زندگی آنها بود و نه به مرگ‌شان.

*روزنامه نگار

منبع: عصر ایران