کینه‌سران فراکسیون امید و مستقلان باعث اتفاقات انتخابات هیات‌رئیسه شد

این اختلاف و کینه از آنجا ناشی شد که در ابتدای مجلس‌دهم برخی افرادی که در فهرست امید بودند از فراکسیون‌امید جدا شدند و فراکسیون دیگری به‌نام مستقلان تشکیل دادند. در اینجا سران فراکسیون‌امید این افراد را به‌خیانت و نفاق متهم کردند و این داستان تا به امروز ادامه داشته است.

از نظر من این کار سران مستقلان کاری خلاف مروّت و جوانمردی بوده ولی نمی‌توان آنها را خائن و منافق دانست. این نگاه سران فراکسیون‌امید که هر نماینده‌ای که در لیست امید بوده لزوماً باید در فراکسیون‌امید باشد نگاه‌درستی نیست. بنابراین، این دو فراکسیون از ابتدا می‌توانستند همکاری مؤثری داشته باشند در حالی‌که اختلاف آنها موجب توفیق و بهره‌برداری فراکسیون سوم مجلس شده است که نمونه آن نتیجه انتخابات اخیر هیئت رئیسه مجلس است.

در واقع این دو فراکسیون با حدود 180 عضو مقهور فراکسیونی با حدود 80 عضو شده است. باید بگوییم هوش سیاسی فراکسیون ولائی از دو فراکسیون دیگر بیشتر است. در انتخابات اخیر، آنها ابتدا وانمود می‌کنند که بخش زیادی از آراء ما سفید یا به عارف خواهد بود و به این وسیله از یک‌طرف مستقلان را نگران و شایق برای ائتلاف می‌کنند و از طرف‌دیگر امیدی‌ها را به‌طمع معرفی کاندیدا برای ریاست می‌اندازند و هر دو اتفاق هم می‌افتد و آنها به هدفشان می‌رسند.

امسال فراکسیون امید اعلام کرد که ما برای آنکه هویت اصلاح‌طلبانه خود را ثابت کنیم با هیچ فراکسیونی ائتلاف نمی‌کنیم و فهرست کامل می‌دهیم چون مستقل‌ها را صادق نمی‌دانیم. مستقل‌ها هم برای انتقام‌گیری، با طرف مقابل ائتلاف کردند و نتیجه را دیدیم. اشتباه فراکسیون‌امید این بود که ندانست جای اثبات‌هویت، انتخابات هیئت‌رئیسه مجلس نیست. این انتخابات جای ائتلاف و تعامل برای کسب بیشترین کرسی هیئت‌رئیسه است. جای اثبات‌هویت در مواضع و رفتارهاست. فراکسیون داخل مجلس را نباید زیرمجموعه یک حزب در نظر گرفت و سرنوشت آن را به سرنوشت آن حزب گره زد با این استدلال که چون می‌خواهیم در انتخابات اسفند 98 و انتخابات 1400 مستقل عمل کنیم و از ورود افراد فرصت‌طلب جلوگیری کنیم امروز در انتخابات هیئت‌رئیسه مجلس صرفا می‌خواهیم اثبات هویت کنیم ولو این‌که کرسی‌هایی را از دست بدهیم.

اما اشتباه سران مستقلان این بود که برای انتقام گرفتن از فراکسیون امید و شخص آقای عارف توجه به‌هزینه آن نداشتند. زبان حال این افراد این بود که حالا که برای ریاست کاندیدا معرفی می‌کنید بلایی سرتان می‌آوریم که نه رئیس و نه نواب رئیس‌تان رأی نیاورند و دیدیم که تقریبا همین‌طور شد زیرا آقای پزشکیان هم نزدیک به سقوط بود و فاصله‌اش با آقای مصری فقط 5 رأی بود.

بنابراین اتفاقی که در انتخابات هیئت‌رئیسه مجلس افتاد و به‌راحتی قابل پیشگیری بود نتیجه دو چیز بود: اول اشتباه آقای عارف در کاندیداتوری ریاست و دوم توجه نداشتن سران مستقلان در انتقام‌گیری خود به هزینه این کارشان، و این هر دو عامل نتیجه اختلاف و کینه بیجایی است که سران این دو فراکسیون از ابتدای مجلس دهم نسبت به‌هم داشته‌اند. هنوز هم دیر نشده است، می‌توانند در سال آخر مجلس دهم راه همکاری را در پیش گیرند.

منبع: خبرآنلاین

*نماینده مجلس