در گفت‌وگو با پانا
شهاب راحله، کارگردان تئاتر: «به آسمان خوب نگاه کن» روایتی سورئال از یک متن مینی‌مال است
تهران (پانا) – کارگردان نمایش «به آسمان خوب نگاه کن» از تمایل خود به متون دینی مینی‌مال و کم‌پرسوناژ می‌گوید که بتوانند به راحتی با مخاطب ارتباط برقرار کنند.
شهاب راحله سرپرست گروه تئاتر «بیان» یکی از کارگردان‌هایی است که آثاری همچون «آن سه نفر»، «آن سیب سرخ»، «دشمن مردم»، «حشمت سلیمان نبی»، «نظمیه قجری»، «کشتی نوح»، «اسمعیل ات» و «عام‌الفیل» را در حوزه تئاتر دینی طی سال‌های اخیر به صحنه برده است. تازه ترین نمایش او به نام «به آسمان خوب نگاه کن» نوشته محمود فرهنگ که پیشتر در هشتمین دوره جشنواره تئاتر «صاحبدلان» اجرا شده است این روزها در پلاتوی اجرای مجموعه تئاتر شهر به صحنه می‌رود. مهراد نوروزی طهرانی، سامان توحیدی، سجاد کشاورزیان بازیگران این نمایش هستند.
شهاب راحله کارگردان «به آسمان خوب نگاه کن» در گفت‌وگو با پانا در باره موضوع نمایشنامه می‌گوید: این اثر نمایشی درباره رستگاری و تولد انسان تا مرگ است. این نمایش به مواجه انسان با فرشتگان خیر و شر می‌پردازد. فرشتگان خیر و شر همواره با انسان هستند و هر فردی از این فرشتگان تعبیر خود را دارد. یعنی این انسان در طول عمر خود چگونه مسیری که در آن پُر از عروسک‌هافریبنده و سراب‌های دنیایی است را پشت سر می‌گذارد و چگونه می‌تواند با توسل به توسل راه راست و رستگاری را در این میان پیدا بکند.
این کارگردان بودجه تخصیص یافته به آثار دینی را ناکافی می‌داند و می‌افزاید: این بودجه اندک امکان اجرایی شدن تفکرات بزرگ را مقدور نمی‌کند و با این میزان تنها می‌شود ویترینی از تئاتر دینی ایجاد کرد.
کارگردان «به آسمان خوب نگاه کن» درباره انتخاب متنی از محمود فرهنگ گفت: تعداد کمی آثار دینی برای انتخاب وجود دارد و تمایل ما اجرای متونی است که با حفظ گزیده‌گویی و موجز بودن بتوانند سریع با مخاطب ارتباط برقرار کنند. یعنی به دنبال یک متن مینی‌مالیستی هستیم که این ما را به طرح آقای فرهنگ رساند. نمایشنامه‌هایی که او می‌نویسد، معمولاٌ کم پرسوناژ و المانی است و دست کارگردان را برای طراحی باز می‌گذارند.
وی ادامه داد: این طرح به تدریج کامل شد و اجرای آن در فضایی سورئال اتفاق می‌افتد. ما سعی کردیم کمی به اکسپرسیونیسم نزدیک شویم، هر چند که به دلیل شرایط سالن و استفاده از متریال، نور و دکور چندان موفق نبوده‌ایم. ما در این اثر سعی کردیم با استفاده از زبان بدن، اصوات و موسیقی به نوعی به مخاطب این فرصت را بدهیم که پیام اثر را به حالتی که خودش می‌پسندد درک کند، اما در جاهایی هست که مجبور هستیم از صوت قرآن استفاده کنیم. درواقع موسیقی این نمایش تلفیقی است که از آواهای قرآنی در آن استفاده شده است.
راحله درباره دکور کار گفت: در ابتدا به منظور اجرای این نمایش دکور سنگینی را در نظر داشتیم که به دلیل اجرای این اثر در پلاتو اجرا که قبل و بعد از گروه ما تمرینات دیگر گروه‌ها در این سالن انجام می‌شود، امکان آن طراحی میسر نشد و بنابراین مجبور به استفاده از آکسسوار و دو یا سه لته در صحنه شدیم. طراحی صحنه با استفاده از بندها و ریسمان‌ها بیشتر مفهومی است.
*
ارسال دیدگاه