کودک‌آزاری فقط در خانه اتفاق نمی‌افتد

هیچ محیطی نیست که بگوییم کاملا مصون است و منظور از آزار فقط جسمی یا جنسی نیست. تبعیض، تحقیر و مقایسه هم شکلی از آزار است. بی‌توجهی و بی‌تفاوتی همچنین انتظار بیش از حد توان داشتن هم نمودی از آزار است. آیا با این شرایط می‌توانیم بگوییم مهد، مدرسه یا مراکز می‌توانند جایی باشند که با اطمینان بگوییم هیچ اتفاقی نمی‌افتد؟ چرا وقتی مجوزی صادر می‌شود مصداق تذکر و تخلف هم درج می‌شود؟ اگر قرار باشد که هیچگونه اتفاقی نیفتد پس این مصادیق را هم نباید ذکر کنند.

اینکه می‌گویند فلان رفتار مشمول تذکر، توقیف یا تعطیلی می‌شود حتما اتفاق می‌افتد که در دستورالعمل‌های صدور فعالیت آورده می‌شود. این بحث نه تنها در مورد مهدهای کودک که در مدرسه غیرانتفاعی و اصناف هم همین‌طور است. مگر در اصناف با بروز تخلف مغازه‌ها را تعطیل نمی‌کنند؟ هرجایی که پروانه صادر می‌کنند، فرض بر درست کار کردن است. ولی به منزله این نیست که با اطمینان بگوییم هیچ گونه اتفاقی نمی‌افتد. لذا همچنان معتقدم کودک آزاری با مصداق‌هایی که برشمردم، در محیط‌های مختلف اتفاق می‌افتد.

کودک آزاری در مهدهای‌کودک الزاما به معنی کتک زدن نیست. اگر مربی، کودکی را تحقیر کند، تبعیض قائل شود، تمسخر کند، مقایسه بیجا کند یا حتی بی‌تفاوت باشد، مصداقی از آزار است. تنها یک ماده از لایحه حمایت از کودکان و نوجوانان که مربوط به آزار کودکان است، باقی مانده و مابقی در صحن علنی رای آورده است. ولی ما نباید توقع داشته باشیم که با یک قانون دیگر شاهد کودک آزاری نباشیم. لذا قانون یکی از راه‌های پیشگیری از کودک آزاری و حمایت از کودکانی است که در معرض آزار هستند. ولی این قانون جزو قوانین خوبی است که می‌تواند کمک کند. الان هم قانون با فرد کودک آزار برخورد می‌کند و این‌طور نیست که نسبت به ضرب و شتم یا به خطر افتادن جان کودکان بی‌تفاوت باشد. درواقع هیچکس حتی والدین کودک، برای آزار دادن استثنا نشده که هرطور بخواهد کودکان را آزار دهد.

امیدواریم این قانون جدید به برخورد بهتر در راستای حمایت از کودکانی که یا آزار می‌بینند یا در معرض آزار هستند، کمک ‌کند. ممکن است در آینده این قانون نیاز به تکمیل یا اصلاح هم داشته باشد اما نسبت به قوانین قبلی که در این حوزه داشتیم، کامل‌تر است. آموزش و پیشگیری امن‌ترین محور در موضوعات آسیب‌های اجتماعی است. برای هم کودکان و هم کسانی که با کودکان سروکار دارند از والدین گرفته تا مربی، معلم، مدیر، ناظم، پلیس، قاضی، روانشناس، پزشک، پرستار، مددکار اجتماعی و مشاور، آموزش مهم‌ترین محور برای کنترل روند آزار و موضوعات مشابه در حوزه آسیب‌های اجتماعی است.

منبع: ارمان

* رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران