تلخ و شیرین‌های جاکارتا برای ورزش ایران چه بود؟

هیجان 14 روزه در قاره کهن امروز به صورت رسمی با خاموش شدن مشعل بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا به پایان خواهد رسید. آوردگاهی که پیش از المپیک 2020 توکیو به منزله آزمونی جدی برای کشورها مطرح شد تا میزان آمادگی آنها برای حضور در مهم‌ترین رقابت ورزشی جهان به نمایش گذاشته شود.

پایان هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی که عصر روز گذشته با برگزاری دیدارهای فینال رشته‌های توپی همراه بود، برای کاروان ایران 20 طلا، 20 نقره و 22 مدال برنز داشت و جایگاه کاروان ایران در جدول توزیع مدال‌ها ششم شد؛ روندی که در مقایسه با دوره‌های گذشته سیر نزولی جایگاه ورزش ایران در جدول توزیع مدال‌ها را نشان داد. ایران در سال 2010 در رده چهارم، در 2014 در جایگاه پنجم و در این دوره در رده ششم قرار گرفت تا این سیر نزولی ادامه پیدا کند.

از اشک شوق تا گریه ناکامی

تلفیقی از موفقیت‌های بزرگ و البته ناکامی‌های دور از انتظار ره‌آوردی بود که ورزش ایران از 2018 جاکارتا همراه خود به تهران آورد تا آماده حضور در توکیو 2020 شود.

شاهکار بزرگ تیم‌های ملی کبدی زنان و مردان ایران و پایان دادن به سلطه هندی‌ها، کسب مدال آسیایی در تنیس روی میز توسط نوشاد عالمیان پس از 60 سال و رسیدن واترپلو ایران به مدال بازی‌های آسیایی پس از 44 سال در کنار شاهکارهایی مانند قهرمانی حسین کیهانی در دوی 3000 متر شیرین‌ترین شوک‌هایی بود که به ورزش ایران در طول 14 روز بازی‌های آسیایی وارد شد؛ شوک‌هایی شیرین که با مدال‌های قابل پیش‌بینی ستاره‌هایی مانند حسن یزدانی، احسان حدادی، رضا علیپور، بهداد سلیمی تکمیل شد.

اما در کنار شیرینی‌ها، شوک‌های تلخی در جاکارتا به ورزش ایران وارد شد که زنگ خطر را برای المپیک توکیو به صدا درآورد. ناکامی تیم‌های ملی فوتبال و هندبال ایران، مهدی خدابخشی و فرزان عاشورزاده در تکواندو، مجتبی عابدینی در شمشیربازی، حسن تفتیان در دوی 100 متر، جواد محجوب در جودو، کیانوش رستمی در وزنه‌برداری و کاروان ناکام بوکس ایران گوشه‌ای از زنگ خطرهای جدی به صدا درآمده برای ورزش ایران بود. ستاره‌هایی در جاکارتا ناکام ماندند که پیش از مسابقات کمتر کسی تصور نتیجه نگرفتن آنها را می‌کرد.

زنگی که به صدا درآمد

ناکامی در برخی رشته‌های ورزشی و خلق شگفتی از سوی برخی رشته‌های غیرقابل پیش‌بینی نشان داد ورزش ایران با چیزی که بر روی کاغذ نوشته می‌شود و با آن چیزی که اتفاق می‌افتد زمین تا آسمان فرق می‌کند. رشته‌های همچون هندبال، فوتبال، تیراندازی، دوچرخه‌سواری، بوکس انتظارات جامعه ورزش را برآورده نکردند اما از آن طرف رشته‌هایی همچون سنگ‌نوردی، کبدی، واترپلو، پینگ‌پنگ درخششی از خود نشان دادند که کمتر کسی فکر آن را می‌کرد.

در میان نتایج کاروان ورزشی ایران که همراه با اشک و لبخند بود، نکته قابل‌توجه عملکرد برخی مدیران ورزشی بود مانند گاف بزرگ و غیرقابل‌باوری که منجر به حذف زهرا نعمتی شد.

سیر نزولی جایگاه ایران در آسیا زنگ خطری جدی را برای آینده به صدا درآورده است، آسیا و به ویژه شرق قاره کهن به سرعت در حال پیش‌روی است اما ورزش ایران نیاز ویژه به شوکی جدی را احساس می‌کند. هرچند شاهکارهایی مانند قهرمانی کبدی می‌تواند از زخم ناکامی کاروان ایران را آرام کند اما ناکامی ستاره‌هایی مانند مهدی خدابخشی، فرزان عاشورزاده و کیانوش رستمی نیاز به بررسی جدی دارد.

تولید ستاره و قهرمان یک روی ورزش حرفه‌ای است اما روی دیگر سکه این عرصه، نگه‌داری از این قهرمان‌ها و در اوج ماندن آن‌هاست، هنری که با ناکامی‌های بزرگ کاروان ایران ثابت شد در مدیریت ورزش ایران دارای ضعف است و باید برای توکیو 2020 فکری جدی کرد.