دانش‌آموز کاراته کار قهرمان کشور: می‌خواهم معلم ورزش شوم و برای شاگردهایم سنگ تمام بگذارم
ساری (پانا) - مهنا میرزایی دانش‌آموز پایه هشتم مازندرانی و عضو تیم ملی نوجوانان کشور است و برای آینده‌اش شغل معلمی را انتخاب کرده است.
این دانش‌آموز پایه هشتم مدرسه شهید مطهری روستای سرخ‌کلا واقع در محدوده آموزش و پرورش ناحیه دو ساری، به همراه چهار نوجوان دیگر از استان مازندران عضو تیم ملی کاراته دختران و پسران نوجونان و جوانان کشور است.
او در مسابقات قهرمانی کشور ورودی تیم ملی رده سنی نوجوانان و جوانان، زیر 29 سال (امید) و بزرگسالان که در بهمن ماه سال 96 در شهر سنندج برگزار شد، پس از هشت مسابقه، مقام سوم وزن 54- کومیته انفرادی (کاتای انفرادی) را کسب کرد و به عنوان منتخب کشور در رشته کاراته نوجوانان، سبک شیتوریو شوکاکای یونیون به هفدهمین دوره مسابقات کاراته قهرمانی آسیا که اردیبهشت‌ماه در شهر اوکیناوا ژاپن برگزار شد، اعزام شد و در میان نمایندگان 25 کشور شرکت‌کننده به مقام چهارم رسید.
مهنا فرزند اول یک خانواده چهار نفره است. پدرش شغل آزاد دارد و مادرش راننده سرویس مدارس است.
نورالله میرزایی پدر مهنا می‌گوید خود نیز در نوجوانی ورزشکار، علاقه‌مند به رشته کونگ‌فو و قهرمان دو دوره در مازندران بوده است؛ اما به دلیل حمایت نشدن از طرف خانواده و دیگران ورزش را کنار گذاشته است: «آنقدر علاقه‌مند به رشته‌ی ورزشی‌ام بودم که پنهان از بقیه عصرها در باغ همسایه کار می‌کردم تا با پول حاصل از آن هزینه باشگاهم را پرداخت کنم. اما با مخالفت خانواده روبه‌رو شدم و آن را کنار گذاشتم.»
او حالا آرزوهای به‌دست‌نیامده‌‌اش را در دخترش به‌بارنشسته می‌بیند. با این حال، او هنوز به پسر کوچکش اجازه ورود به هیچ رشته ورزشی خاصی را نداده است: «مرصاد زودتر از سنش بزرگ شده است و احساس می‌کنم ورود به یک ورزشی به صورت حرفه‌ای آن‌طور که مهنا کار می‌کند، مانع گذراندن دوره بچگی در او می‌شود. مهنا از کوچکی آرام بود و یک انرژی نهفته در خود داشت که باید بروز می‌یافت. مهم‌ترین موضوع در جایگاه قهرمانی ورزشی «گذشت» و کنترل نفس است و مهنا دختری با روح بلند است که می‌دانستم تلاش‌هایمان برای او به نتیجه می‌رسد.»
پدر مهنا هزینه مالی دست‌یابی فرزندش به این جایگاه را به اندازه‌ای بالا معرفی می‌کند که می‌گوید مجبور به فروختن منزلش شده است: «زمانی که مهنا رتبه‌ای کسب می‌کرد همه دست می‌زدند و هورا می‌کشیدند و می‌رفتند. نامه زدم برای شورای شهر و شهردار برای دریافت کمک مالی و از هر دو جواب منفی گرفتم. معتقد بودم که مهنا باید تا قبل از هفده سالگی به جایگاه اصلی خود برسد و بعد از آن فایده ندارد. ما در روستا زندگی می‌کنیم و وضع محیطی متفاوت از شهر است.»
میرزایی تأکید می‌کند که گاه خیلی از پدرها و مادرها می‌خواهند به بچه‌هایشان کمک کنند اما یا ظرفیت فرزندانشان را نمی‌شناسند یا آنقدر پیش رویشان مشکل وجود دارد که به آن نمی‌رسند.
مهنا خود می‌گوید از زمانی که پنج سال داشت و کاراته‌کاهای کودک و نوجوانی را می‌دید که به باشگاه مقابل مهدکودکش رفت و آمد می‌کردند، به این رشته ورزشی علاقه‌مند شد. هفت سال زیر نظر رحیمی (باغبان) و چهار سال زیر نظر حلیمه حسینی (چالاکی) کار کرده است و یک سال اخیر وارد مرحله تمرینات حرفه‌ای شده است که منجر به قهرمانی او شد: «در این یک سال از تمرین دو روز در هفته به تمرین در تمام روزهای هفته رسیدم.»
او با آنکه در کارنامه‌ی دوران کوتاه ورزش حرفه‌ای‌اش موفقیت‌های بسیاری دارد، می‌گوید که انتظاراتش از مسئولان برآورده نشده است: « انتظار داشتم حالا که برای شهرم قهرمانی را کسب کردم از طرف هیأت ورزشی یا شهردار حمایت شوم، به من توجه کنند اما از همه جواب منفی گرفتم. زمان اعزام به مسابقات آسیایی در ژاپن از قهرمانی من بی‌اطلاع بودند و زمانی هم که برگشتم تنها ابراز افتخارکردند و دیگر هیچ.»
اما او از مدیر و معلم‌های مدرسه‌اش احساساس رضایت دارد و رغبت آنها در همکاری با خودش را با اشتیاق تعریف می‌کند: «مدیرم به موفقیتم افتخار می‌کرد و معلم‌هایم زمانی که سه ماه در اردوی تیم ملی بودم و دو هفته در تمرین بودم و دو هفته در خانه، برای اینکه از درس‌ها عقب نیفتم هر روز نیم ساعت قبل یا بعد از کلاس‌ها برایم وقت می‌گذاشتند.»
می‌گوید: «کلاس‌های کاراته تأثیری روی درسم نگذاشته است هرچند زمان زیادی تمرین می‌کنم. سختی آن مال من است و تلاش خودم باید بیشتر شود. مدیر و معلم‌هایم همیشه هوایم داشته‌اند.»
می‌خواهد در رشته تربیت‌بدنی ادامه تحصیل دهد: «می‌خواهم معلم ورزش شوم. مربی شوم و باشگاه راه بیندازم. می‌دانم خیلی از دانش‌آموزان مثل من دوست دارند که در رشته‌های مختلف فعالیت کنند، مثل معلم ورزش خودم تشویق‌شان می‌کنم. برای شاگرهایم سنگ تمام می‌گذارم.»
آینده‌اش را مشخص می‌داند و نسبت به آن آگاهی دارد: «دوستانم را تشویق می‌کنم که از آنچه به آینده‌شان صدمه می‌زند دوری کنند. به اجتماع توجه کنند و رشد یابند.»
مهنا میرزایی کاراته را عامل شادابی روحش می‌داند: «کاراته به من انرژی می‌دهد. اتاقم مثل باشگاهم است. همه‌جای اتاقم پر از حکم و مدال‌هایم است. از زمانی که باید بیشتر از قبل تمرین می‌کردم، اتاقم مثل باشگاه شد.»
می‌گوید برای رسیدن به این مقام، مدیون پدر و مادرش است و عضویت در تیم ملی و کسب مقام‌های قهرمانی را ادای دین به کوشش آنها می‌داند.
ارسال دیدگاه