چرا بعد از این همه سال درختکاری جنگل‌های بسیار نداریم؟

امروزه با صنعتی شدن جوامع بشری درختان نقش مهم‌تری در زندگی بشر ایفا می‌کنند، و به منزله ریه‌های یک شهر تلقی می‌شود و نقش مهمی در تامین سلامت اعضای جامعه ایفا می‌کنند چراکه به دلیل فعالیت کارخانجات صنعتی و نیز ازدیاد وسایل نقلیه و فعالیت روزانه آنها در سطح شهرهای بزرگ آلاینده‌ها و گازهای مهلک و خطرناکی نظیر دی اکسید کربن در هوای شهرها فزونی می‌یابد و سلامت افراد را تهدید می کند.

افزایش هر چه بیشتر این مواد آلاینده کاهش میزان اکسیژن در هوا را سبب می‌شود و این وضع نامساعد، گروه‌های آسیب‌پذیر نظیر بیماران ریوی و قلبی، سالخوردگان و کودکان را بیشتر تهدید می‌کند در چنین شرایطی مساله درخت و درختکاری راه حلی مناسب برای مبارزه با آلودگی‌های مذکور به شمار می‌رود. ایجاد جنگلهای مصنوعی و فضای سبز در اطراف شهرهای بزرگ در نقش تاسیس کارخانجات تولید اکسیژن می مانند که به پاکسازی محیط زیست کمک می کند.

در این میان دو مورد است که در روز درختکاری و پس از آن اهمیت داده نمی‌شود 1- نگهداری نکردن از نهال‌های کاشته شده 2- توجه نداشتن به اقیلم نهال‌های کاشته شده
اما نگهداری از درختان کاشته شده نکته بسیار مهمی است که از دید بسیاری مغفول مانده و هرساله در روز درختکاری هزینه ها و نهال های بسیاری به صورت نمادین و با شعار زنده کردن طبیعت، کاشته می شود که اگر درختکاری بعد از خود درخت بانی را به همراه داشته باشد می تواند اثرات بیشتری داشته باشد.
وقتی نهالی کاشته می شود این نهال نیازمند توجه و رسیدگی است تا به یک درخت تنومند تبدیل شود و هرساله ما در نهادهای مختلف شاهد برپایی مراسمی با شکوه و کاشت نهال های زیادی در طبیعت و در اماکن مختلف هستیم؛ اما سوال اینجاست که آیا کاشت درخت به تنهایی کافی است؟ و آیا کاشت درخت و نهال در این روز ما را در رسیدن به اهدافمان یاری می کند؟
و سوال مهم تر اینکه اصلا هدف از کاشت درخت و نهال در روز درختکاری چیست؟
پاسخ به این سوالات ما را به این مهم که منشاء این حرکت جهانی، احیای محیط زیست و ایجاد فرهنگ و آموزش به نسل جوان در راستای حراست و صیانت از طبیعت و درخت است می رساند و اما امروزه اهمیت دادن به این مهم بیش از پیش ما را در اجرای این طرح و فرهنگ سازی و تشویق عمومی ترغیب می کند.
نکته مهم در این است که بعد از گذشت این همه سال و کاشت نهال های بسیاری در سطح کشور چرا الان ما جنگل‌های بیشمار نداریم؟
هرساله در رسانه ها اخبار زیادی مبنی بر کاشت هزاران اصله درخت توسط نهادهای مرتبط و با مشارکت و همکاری گروههای مختلف مردمی از جمله دانش آموزان، کارکنان ادارات منتشر می شود اما سوال این است که چرا امروزه فضای سبز کمتری را در اطراف خود می بینیم و چرا گزارش ریزگردها و آلاینده ها روبه افزایش است؟
این موضوع چیزی است که شاید برای همه شما سوال شده باشد، در گفت وگو با شهروندان در این روز افراد از تجربه های خود در کاشت درخت گفتند و علی رضا دانش آموز 16 ساله ای بود که از سرکشی و رسیدگی هفتگی به نهالی که با دست خود و در 6 سال پیش کاشته بود با ما سخن گفت، او حس رسیدگی به یک درخت را حس زیبایی دانست و افزود: اینکه شاهد رشد و پرورش درختی باشی که با دستان خود کاشته ای و آبیاری درخت و سیراب کردن آن به انسان انرژی زیادی می دهد.
در ادامه این گفت و گو خانم علیدادی یکی دیگر از شهروندان فرهنگی نیز در خصوص تجربه خود به درختانی اشاره کرد که در سال گذشته در محله آنها کاشته شده ولی متاسفانه به دلیل عدم رسیدگی مردم و مسوولین 250 اصله نهالی که در پهنه وسیعی کاشته شده اند خشک شده و هیچ رشدی نکرده اند.
وی ادامه داد: در واقع در سال گذشته در محله ما 250 اصله نهال نارنج کاشته شد که اگر به خوبی رسیدگی شده بود امسال ما شاهد یک نارنجستان در این قسمت شهر بودیم.

حسین یزدانی نیز یکی دیگر از شهروندان بود که از کاشت نهال توسط خود و رسیدگی به آن خبر داد؛ وی در خصوص عدم رسیدگی افرادی که نهال می کارند و به آن رسیدگی نمی کنند گفت: به نظر من ما در قبال هر موجود زنده ای مسئول هستیم و شهروندانی که در این روز اقدام به کاشت نهال می کنند باید خود را در قبال درخت مسئول بدانند.
اما این نکته نیز فراموش نشود ایران دارای اقلیم های متفاوتی است و در هر استان و یا شهری الزاما هر نهالی به درستی رشد نخواهد کرد نهادهای متولی باید این مورد را به درستی بررسی کنند تا این نهال ها که هر یک موجودی زنده هستند و قرار است اگر در مکانی درست کاشته شوند به درختی تنومند تبدیل شوند، از بین نروند و نابود نشوند.
اقلیم شناسی گونه های گیاهی کار دشواری نیست بدیهی است با نگاه به طبیعت هر شهر و استان مشخص می شود کدام گونه گیاهی مناسب آن آب و هواست.
مسئول بودن نسبت به محیط زیست و درختان نکته ی مهم و مغز این نوشته بود، از همین امروز خود را نسبت به تمام درختان مسئول بدانیم و درحفظ و حراست از آنها تلاش کنیم شاید که در سال آینده شاهد بارور شدن نارنجستان یا باغ های زیتون بی شمار و یا کاجستان های زیادی در شهر باشیم.

نویسنده: سیده مریم ترابی