جوانان عزادار یا گل به سر می مالند یا ژل!/واگرایی ناشی از جهانی شدن

محمد حیدر پور جامعه شناس فرهنگی در پاسخ به این که آیا مدگرایی باید در جامعه متولیانی داشته باشد یا نه، به خبرنگار فرهنگی پانا گفت: اساسا مدلینگ نباید دستور العمل داشته باشد. متاسفانه در جامعه ما نگاه اشتباهی به این ماجرا وجود دارد. مدگرایی همیشه امری رایج در جامعه بوده و هست. اما در شرایط ما باید جهانی شدن و انقلاب ارتباطی را عامل تغییرات و متمایل شدن به جریانی خاص دانست که در شکل فردی و اجتماعی خود را نشان می دهد.

وی با اشاره به این که نمی توان جامعه را به انتخاب یک مد وادار کرد، عنوان کرد: افراد و گروه های سنی جوان که مستعد تغییر هستند، معمولا مدهایی را انتخاب می کنند. اما جهت دهی درست آن باید از طریق کارشناسان و نخبگان و نه نیروی انتظامی و با شیوه های جبری، دستورالعملی و بخشنامه ای انجام شود.

این جامعه شناس افزود: کارشناسان و نخبگان اجتماعی باید بحث های پی در پی ای را برای الگودهی دنبال کنند که نقش رسانه ها را مشخص می کند. چه زیبا می شد اگر در قانون اساسی ما تغییراتی مبنی بر ورود بخش خصوصی به تلویزیون صورت می گرفت. در این صورت شبکه های تلویزیون دستشان برای پرداختن به این مسائل بازتر بود. کاش شبکه هایی تلویزیونی توسط بخش خصوصی توسط دلسوزان فرهنگی ایجاد می شد تا تاثیرات و جریان های فرهنگی درستی را ایجاد می کردند. بحث مد نیز می تواند با شبکه هایی که برچسب دولتی و غیر سوگیرانه دارند، هدایت شود.

حیدر پور همچنین خاطر نشان کرد: مد ناشی از جهانی شدن است و در جهانی شدن دو جریان همسو با همدیگر پیش می روند. یکی همگرایی و دیگری واگرایی. بنابراین این عقیده غلط است که جهانی شدن صرفا به یکسان سازی ظاهر افراد و جوامع می انجامد. آن هایی که توانمندی بیشتری دارند در جهانی شدن صدایشان رساتر و فرهنگ خود را منتقل می کنند. اما گروهی نیز این میان به واگرایی رجوع می کنند. بنابراین طبیعی است که در عزاداری های محرم جوانانی گل به سر می مالند و جوانانی ژل!

وی با بیان این که مهم ترین ویژگی جامعه انسانی تنوع طلبی است ادامه داد: این تنوع طلبی ممکن است در مد، سبک زندگی و نوع تفکر خود را نشان دهد. اما آنچه مشخص است این است که همسانی و همگونی نشانه بیماری در جامعه است. جامعه ای که یک نوع لباس بپوشد، یک مدل تفریح کند و یک نوع عزاداری کند، جامعه ای بیمار است. حال این میان وظیفه نخبگان جامعه است که انواع آسیب رسان مد آنهم انواعی که آسیب های جدی می رسانند و انسجام اجتماعی را از بین می برند، شناسایی کرده و سراغ آن ها نروند. روی این عملکرد نیز نباید راهکارهای قهری باشد بلکه با برخوردهای ایجابی و شرایطی میسر است که نخبگان بتوانند شبکه های رادیویی و تلویزیونی در اختیار داشته باشند.