روایتی متفاوت از واقعه شلیک ناو امریکایی به هواپیمای مسافربری ایرانی

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری پانا، 12 تیرماه سال 1367 یك ناو جنگی آمریكا به نام «وینسنس» به فرماندهی «ویلیام راجرز»، با شلیك دو فروند موشك، هواپیمای مسافربری «ایرباس» ایران را بر فراز خلیج فارس مورد هدف قرار داد و 290 مسافر این هواپیما به شهادت رسیدند. در میان سرنشینان هواپیما، 66 كودك زیر 13 سال، 53 زن و 46 تن تبعه كشورهای خارجی نیز حضور داشتند.

پرواز شماره 655 «ایران ایر» برای رسیدن به دبی تنها 28 دقیقه زمان نیاز داشت.

نخستین گروهی كه به محل سقوط هواپیما در خلیج فارس رسید یك تیم غواصی از سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود كه سرهنگ «منصور قاسمی» یكی از اعضای این گروه بود.

سرهنگ منصور قاسمی در این مورد می‌گوید: 12 تیرماه هر سال با زنده شدن خاطرات سال 1367 اذیت می‌شوم و اثرات آن فاجعه بعد از 24 سال هنوز در من باقی مانده است.

وی ماجرای آن روز را این گونه بیان می‌كند كه صبح روز یكشنبه 12 تیرماه سال 1367 در حال انجام عملیات غواصی در جنوب شرقی جزیره «لازك» بودیم كه نیروی دریایی منطقه یك سپاه اعلام كرد كه یك فروند هواپیمای مسافربری در جنوب شرقی جزیره هنگام مورد اصابت موشك یك ناو آمریكایی قرار گرفته است.

حدود 35 دقیقه بعد از حادثه به محل رسیدیم و به دلیل همراه نداشتن سیستم ردیابی (GPS)، محل دقیق سقوط هواپیما را پیدا نمی‌كردیم و چون هواپیما به علت انفجار در آسمان متلاشی و در منطقه‌ای وسیع پراكنده شده بود در آن لحظه خودمان هم فكر نمی‌كردیم دقیق آمده‌ باشیم چون چیزی از قطعات هواپیما دیده نمی‌شد.

بعد از حدود 30،40 دقیقه سردرگمی‌، بعضی قطعات سبك هواپیما و سوغاتی‌های مسافران روی آب شناور شدند و من یك چادر مشكی دیدم و به سمت آن رفتیم ولی صاحبش را پیدا نكردم و چون عملیات غواصی در آن لحظه امكان‌پذیر نبود در آن نقطه ماندیم تا سایر یگان‌ها و قایق‌ها آمدند.

به گزارش پانا به نقل از پایگاه اطلاع رسانی نیروی هوایی ارتش، چون اجساد همان لحظه به بالای آب نمی‌آیند به دنبال قطعات هوپیما گشتیم و بعد از ظهر عملیات غواصی را در عمق 35 متری شروع كردیم و از روز بعد كه تعدادی از اجساد روی سطح آب آمدند حدود 200 جسد را پیدا كردیم اما متاسفانه تعدادی از اجساد سایر شهدا به علت شدت انفجار در آسمان و سقوط در محدوده وسیع پیدا نشد.

مقام‌های آمریكا پس از سرنگونی هواپیمای مسافربری ایران،برای توجیه این جنایت نابخشودنی، دلایل ضد و نقیضی عنوان كردند و كوشیدند این اقدام خصمانه را یك اشتباه قلمداد كنند. اما با توجه به مجهز بودن كشتی جنگی وینسنس به پیشرفته‌ترین سیستم‌های راداری و رایانه‌ای و هم چنین مشخص بودن نوع هواپیمای درحال پرواز، مشخص شد كه احتمال اشتباه وجود نداشته و این اقدام، كاملاً خصمانه بوده است. با این حال مقام‌های آمریكایی پس از چندی، در توهینی آشكار به ملت ایران، بر گردن ویلیام راجرز فرمانده ناو وینسنس مدال شجاعت انداختند و بدینگونه حمایت رسمی خود را از این جنایت اعلام كردند.

در حقیقت یكی از اهداف آمریكا از این جنایت تقویت متجاوزان رژیم بعث عراق در جبهه‌های جنگ و تحت فشار قرار دادن مسئولان نظام ایران بود.

متعاقب این تجاوز آشكار، جمهوری اسلامی ایران در روز 14 تیر 1367 طی نامه‌ای به رئیس شورای امنیت خواستار تشكیل جلسه فوری شورا برای رسیدگی به موضوع شد.

25 تیرماه 1367 مطابق با 16 ژوئیه 1988 میلادی، شورا تشكیل جلسه داد. از سوی جمهوری اسلامی ایران دكتر ولایتی وزیر امور خارجه وقت و از جانب آمریكا جرج بوش معاون وقت رئیس جمهوری در جلسه حضور داشتند. وزیر خارجه جمهوری اسلامی ایران در بخشی از سخنانش در این جلسه گفت: حضور نظامی آمریكا در خلیج فارس تنها منادی مرگ و بی‌قانونی و شرارت بوده و جز ناامنی چیزی به ارمغان نیاورده است. عمل جنایتكارانه آمریكا در حمله به هواپیمای كشوری به هیچ وجه در قالب دفاع مشروع قابل توجیه نیست.

قطعنامه 616 شورای امنیت (1988)

شورای امنیت پس ازاستماع سخنان دكتر ولایتی و جرج بوش درجلسه شماره 3831 خود در تاریخ 30 ژوئیه 1988 طرح قطعنامه‌ای پیشنهادی را تصویب كرد. متن قطعنامه به شرح زیر است:

شورای امنیت، با بررسی‌نامه مورخه 5 ژوئیه 1988 جانشین نماینده دائم جمهوری اسلامی ایران خطاب به رئیس شورای امنیت و با استماع بیانات نماینده جمهوری اسلامی ایران، (وزیر امور خارجه وقت علی اكبر ولایتی ) و سخنان نماینده ایالات متحده آمریكا (معاون رئیس جمهوری جرج بوش )، با ابراز تاسف عمیق از این كه یك هواپیمای غیرنظامی ایران ایر در پرواز برنامه‌ریزی شده بین‌المللی 655، در پرواز بر فراز تنگه هرمز به وسیله موشك شلیك شده از ناو جنگی ایالات متحده آمریكا (وینسنس) منهدم شده است بر ضرورت تبیین حقایق سانحه توسط بازرسی بی‌طرفانه درمنطقه خلیج فارس تاكید داشته و اظهارات خود را به شرح زیر اعلام كرد:

1ـ تأسف عمیق خود را از ساقط ساختن هواپیمای غیرنظامی ایران به وسیله موشكی كه از یك ناو جنگی آمریكا شلیك شده و تسلیت عمیق خود را به خاطر از دست رفتن غم انگیز جان انسان‌های بی‌گناه ابراز می‌دارد.

2ـ همدردی صمیمانه خود را به خانواده‌های قربانیان سانحه غم‌انگیز و دولت‌ها و كشورهای آنان اعلام می‌دارد.

3ـ از تصمیم سازمان بین‌المللی هواپیمایی كشوری در پاسخ به درخواست جمهوری اسلامی ایران مبنی بر ایجاد گروه تحقیق برای بررسی تمام حقایق موجود، همچنین از اعلام ایالات متحده آمریكا و جمهوری اسلامی ایران مبنی بر تصمیم‌شان برای همكاری با بررسی سازمان هواپیمایی كشوری استقبال می‌كند.

4ـ از تمامی اعضای كنوانسیون 1944 شیكاگو، درخواست می‌كند كه در همه شرایط، مقررات و رویه‌های سلامت هوانوردی كشوری به ویژه ضمائم آن كنوانسیون به منظور جلوگیری از چنین پیش آمدهایی را دقیقاً مراعات كنند.

6ـ لزوم اجرای فوری و كامل قطعنامه 598(1987)، شورا را به عنوان تنها مبنای حل جامع، عادلانه، شرافتمندانه و پایدار، منازعه میان ایران و عراق ابراز و پشتیبانی خود را از دبیركل برای اجرای این قطعنامه اعلام و خود را ملتزم به همكاری با دبیر كل برای تسریع در اجرای طرح اجرایی او می‌كند.

آمریكا با ساقط كردن هواپیمای مسافربری ایران آن هم بر فراز آب‌‌های سرزمینی كشورمان یك بار دیگر نشان داد كه حقوق بشر را تا جایی به رسمیت می‌شناسد كه تضادی با اهداف توسعه‌طلبانه و زیاده‌خواهی‌های آن و همپیمانانش نداشته باشد. به عنوان مثال و با توجه به توجیهات بی‌اساس اعلام شده توسط آمریكا پس از سرنگونی هواپیمای مسافربری ایران، این كشور در حالی سعی می‌كرد با توسل به بهانه‌های واهی،‌كشتار 290 مسافر بی‌گناه را عادی جلوه دهد كه وقتی در شهریورماه سال 1362 پدافند هوایی شوروی سابق یك هواپیمای مسافربری كره جنوبی را به دلیل ورود به حریم هوایی این كشور ساقط كرد، این عمل را «بربریت» نامید و خواستار تحریم خطوط هوایی شوروی شد و این، نمونه‌ای از برخورد دوگانه آمریكا با حقوق بشر است.