شور و شعور حسینی، در هم آمیخته با گریه ها و ناله های عاشقان حضرت عشق

به گزارش خبرنگار پانا شهر تهران ، لباس ها یکپارچه غم انگیز اند، گویی عظیم ترین فاجعه از ازل تا ابد عالم را فرا گرفته است. ایستگاه های صلواتی خیابان ها را فرا گرفته اند و صدای ضجه ها و ناله ها جای صدای نیزه ها و شمشیر ها را گرفته است.

خدانکند که آن قدر محو ضجه ها شویم که یادمان برود ندای "هل من ناصر ینصرنی" حسین(ع) برای همه عصرها و همه نسل هاست. کاش بدانیم که اگر در روزگار ظلم و ستم و استکبار، هنگامی که یزیدیان زیستن را بر ملت تنگ می کنند و دست ظالمانه شان را بر سر مظلومان تاریخ می کشند، اگر در صحنه ی تقابل حق و باطل نباشی و جانب داری حق را نکنی، هرجا که باشی، چه برگرد کاخ یزیدها و معاویه ها باشی و چه بر سرنماز باشی هر دو یکیست!

پیکری که دست ظلم تمامی تاریخ را بر پیکره خویش حس کرده است، اکنون به امیدی برای شهادت می رود. جالب است! عده ای نظریه ای را مطرح می کنند که می گوید که می گویند حسین قیام کرده است تا بمیرد نه اینکه با حکومت ظلم بجنگد، بمیرد برای نجات بشریت، می گویند خود این را از روز اول انتخاب کرده است. این همان اعتقاد مسیحیت است که می گویند مسیح برای نجات بشریت رفت و خونش را "فدیه" داد کرد تا آدمیان را پس از انجام گناه اولیه و طرد شدن از بهشت ببخشد و وارد بهشت کند.

این ماهرانه ترین نوع تبرئه قاتلان او، ضمن حفظ کرامت والای حسین(ع) و خالی کردن شهادت او از ارزش جهاد در راه حق و در راه خداست.

به راحتی طوری ونمود می شود که قاتلان وی فقط مجری و آلت اجرای حکم خدا بوده اند و از خود اختیاری نداشته اند و از روز الست تقدیرشان با خون حسین(ع) آمیخته شده بود. به قئل بزرگی که می گفت: بدانیم که خاندان محمد با شمشیرهایی به شهاذت رسیده اند که برآن ها نام خدا و آیات جهاد نقش بوده است.