در گفت‌وگو با پانا؛
لیلا محرم‌پور: تئاتر از لحاظ مالی آورده‌ای ندارد
تهران (پانا) - لیلا محرم‌پور عکاس تئاتر معتقد است اصولا تئاتر مقوله‌ای نیست که به عنوان منبع مالی به آن نگاه کرد. برای کسانی که بازیگری تئاتر می‌کنند یا در هر حوزه‌ای از تئاتر فعالیت دارند و در کنار آنها عکاسان تئاتر، خیلی بعد مالی در نظر گرفته نمی‌شود چون به نظر من از لحاظ مالی آورده‌ای ندارد.
لیلا محرم‌پور هنرمند عکاس و برگزار‌کننده چندین نمایشگاه گروهی عکس تئاتر و عضو انجمن صنفی عکاسان تئاتر ایران که عکس‌هایش در نمایشگاه گروهی عکس تئاتر با عنوان «قاب‌های خیال‌انگیز» به تازگی در نگارخانه شیخ هادی روی دیوار بود، در گفت‌وگو با خبرنگار تئاتر پانا درباره انتخاب ژانر عکاسی در صحنه توضیح داد: «من از زمانی که خودم را شناختم به تئاتر علاقه داشتم و مخاطب تئاتر بودم و از یک زمانی به بعد، به عکاسی هم علاقه پیدا کردم و چون اساسا رشته من هنر بود. این فکر به ذهنم خطور کرد تا آن لحظاتی را که در تئاتر دوست دارم، ثبت کنم و آن لحظات را برای خودم داشته باشم.»
وی در مورد برپایی نمایشگاه گروهی عکس گفت: «حدودا از پنج سال پیش که عکاسی تئاتر را شروع کردم، بعد از گذشت مدتی به این نتیجه رسیدم که دوست دارم نتیجه پنج سال کار و لحظاتی را که ثبت کرده‌ام، در یک نمایشگاه گروهی به اشتراک بگذارم و عکس‌هایی را انتخاب کنم که تا حدودی استاندارد باشد و در واقع نتیجه پنج سال عکاسی تئاترم را به نوعی به یک نمایشگاه تبدیل کنم که دیگران هم ببینند و در مورد کارم نظر بدهند.»
لیلا محرم‌پور درباره چگونگی جمع‌شدن شرکت‌کنندگان و شکل‌گیری نمایشگاه گروهی عکس «قاب‌های خیال‌انگیز» نیز بیان کرد: «ما نمایشگاه را با همکاری دوستانم شامل مسعود عطارهادی، پیام احمدی‌کاشانی، فرزاد جمشید دانایی و فهیمه علی‌بیگی که سابقه عکاسی با یکدیگر را داریم و به صورت حرفه‌ای عکاس تئاتر هستیم، برگزار کردیم. هر کدام از ما در واقع شاید یکصد تئاتر را عکاسی کرده باشیم و ترجیح دادیم که همه در یک فیلد باشیم و چه کسی بهتر از همکار که سالیان سال با یکدیگر کار کرده باشیم و به نظرم این همکاری با دوستان اتفاق جالبی بود چه در زمینه عکاسی تئاتر و چه برپایی نمایشگاه.»
اصولا تئاتر مقوله‌ای نیست که بخواهیم از منبع مالی به آن نگاه کنیم!
این عکاس تئاتر و سینما، جایگاه ژانر عکاسی صحنه را در میان سایر ژانرها از لحاظ اقتصادی برای عکاس در هنگام فروش آثار را اینگونه توضیح داد: «اصولا تئاتر مقوله‌ای نیست که بخواهیم از منبع مالی به آن نگاه کنیم. برای کسانی که بازیگری تئاتر می‌کنند یا در هر حوزه‌ای از تئاتر فعالیت دارند و در کنار آنها عکاسان تئاتر، خیلی بعد مالی در نظر گرفته نمی‌شود چون به نظر من از لحاظ مالی آورده‌ای ندارد. من فکر می‌کنم که تئاتر تماماً عشق است چه برای کسی که بازی می‌کند، چه کسی که عکاسی می‌کند یا کسی که طراحی صحنه می‌کند و بعد مالی ندارد. عکس تئاتر را کسی به عنوان عکس تئاتر خریداری نمی‌کند، بلکه بیشتر جنبه عکس‌های مینی مالیستی در تئاتر را برای خریدار جلوه می‌دهد؛ اگر کسی علاقه داشته باشد خریداری می‌کند ولی فکر می‌کنم که عکس تئاتر خیلی خریدار ندارد.»
وی در پاسخ به این پرسش که میزان تمایل خریداران برای خرید آثار عکاسی تئاتر، کنسرت و ... گفت: «من فکر می‌کنم عکس تئاتر همانطور که قبلا گفتم، اگر عکسی باشد که شما لحظه یا صحنه‌ای را شکار کرده باشید که خیلی جنبه تئاتر نداشته باشد، خریدار دارد. اصولا اگر عکس تئاتر و کنسرت، عکسی باشد که خیلی خاص و نگاه ویژه‌ای داشته باشد یا صحنه‌ای باشد که شما متوجه نشوید که این عکس تئاتر یا کنسرت است؛ خریدار خواهد داشت و تا آنجایی که من می‌دانم خیلی بحث مالی ندارد.»
عکاسان تئاتر برخلاف عکاسان سبک‌های دیگر خیلی مورد توجه قرار نمی‌گیرند
محرم‌پور در ادامه به کمبودها و مزایای عکاسی تئاتر اشاره کرد و توضیح داد: «از مزایای عکاسی تئاتر می‌توان به این مورد اشاره کرد که قسمت بزرگ و مهمی از تئاتر، «عکس تئاتر» است یعنی وقتی شما نمایشی را روی صحنه می‌برید اگر کسی نباشد تا آن لحظات را ثبت کند، در واقع به نظرم آن نمایش، در جایی یک چیزی کم خواهد داشت و زحمت جبران آن به دوش عکاسان تئاتر است. از کمبودها هم می‌توان گفت که خیلی به عکس تئاتر بها داده نمی‌شود و اصولا عکاسان تئاتر برخلاف عکاسان سبک‌های دیگر خیلی مورد توجه قرار نمی‌گیرند، چه بسا که به نظر من برای کسانی که در صحنه زحمت کشیده‌اند، بحث ثبت صحنه و لحظات آن بخش اعظم و مهمی است ولی اصولا بهایی به عکاسی تئاتر به آن معنا داده نمی‌شود. هر چند که ما عکاسان تئاتر زیاد داریم اما در این بخش چه در نشان دادن ثبت آن لحظات و چه برای به دید عموم گذاشتن، خیلی کمبود داریم.»
گلایه‌ها و پیشنهاداتی به انجمن عکاسان تئاتر/ مهمترین دغدغه هر عکاس تئاتری چیست؟
وی بیان کرد: «به اعتقاد من، انجمنی به نام انجمن عکاسان تئاتر باید به هر نحوی از اعضایش حمایت بیشتری کند و به دنبال استعدادها در این بخش باشد. تمامی عکاسانی که عضو انجمن عکاسان تئاتر هستند، باید اجازه داشته باشند تا در سالن‌های فاخر تئاتر عکاسی کنند و خودشان را به مرحله آزمایش بگذارند و فکر می‌کنم که این اتفاق برای عکاسان تئاتر مساله بسیار مهمی است. اینکه شما اجازه داشته باشید تا در سالن‌های خوب، نمایش‌های خوب را عکاسی کنید قسمت اعظم کار ماست؛ ما باید با انجمن تعامل داشته باشیم و این سیستم یک سیستم یک طرفه نباشد و از پتانسیل تمام اعضا استفاده شود.»
این هنرمند عکاس در پایان گفت: «در واقع این سیستم طوری باشد تا از عکاسان تئاتر چه در خصوص برگزاری نمایشگاه و چه در خصوص تمام جزییاتی که همیشه درباره آنها صحبت کردیم و دغدغه ما بوده است، حمایت کند؛ این به نظر من بخش مهمی از عکاسی تئاتر را تشکیل می‌دهد. اینطور نباشد که یک گروه خاص از مزایای سالن‌ها استفاده کنند بلکه باید متعلق به تمام اعضا باشد و به صورت مافیا در نیاید که هر کسی یک گروه و سیستم برای خودش تشکیل دهد و فقط اعضای آن گروه از مزایا استفاده کنند. چرا که ما همه عضو یک انجمن هستیم و باید از ما هم در زمینه کارت عضویت و هم اجازه ورود به سالن‌های معتبر حمایت شود این‌ها برای عکاس مهم است تا بتواند از تئاترهای خوب با طراحی صحنه خوب و بازیگران حرفه‌ای عکاسی کند و در واقع خود را پرزنت کند. به نظرم این مهمترین دغدغه هر عکاس تئاتری می‌تواند باشد البته در کنار آن، موارد جزئی هم وجود دارد که می‌شود به صورت مالی حمایت کرد و حتی نرخ تعیین شود که واقعا یک عکاس برای یک نمایش چقدر باید دستمزد بگیرد و بحث این باشد که عکاس تئاتر هزینه زحمتش را بگیرد و به هر دلیلی رایگان کار نکند و بتواند از این طریق کسب درآمد کند. این اتفاق در کنار اتفاق حضور در سالن‌های فاخر برای عکاس تئاتر بسیار مهم است.»
آزاده فضلی
ارسال دیدگاه