خبرنگارکُشی صهیونیست‌ها

سخنگوی ارتش اشغالگر در اولین واکنش به خبر شهادت این خبرنگار کهنه‌کار، آن را تکذیب کرد و از طریق وایرال کردن تصاویر ویدئویی محل درگیری کوشید آن را به گردن فلسطینی‌ها بیندازد! اما طبق اعلام روزنامه صهیونیستی «هاآرتص»، ارتش این رژیم پس از انجام تحقیقات درباره شهادت ابوعاقله به این نتیجه رسید که خبرنگار الجزیره به ضرب گلوله مستقیم نظامیان این رژیم جان باخته و یکی از نظامیان واحد «دوفدیوان» (یگان مخفی) با اسلحه «ام- ۱۶» از فاصله یک‌صد متری اقدام به شلیک به ابوعاقله کرد. نکته اینجاست که مأمور شلیک به او گویا از قبل برای به شهادت رساندن او آموزش‌دیده بود و تیراندازی را به بخشی از صورت او (ناحیه‌ای که توسط جلیقه و کلاه محافظت نمی‌شود) انجام داد.

پس از این جنایت، موجی از واکنش‌های خشم‌آلود از سراسر دنیا شکل گرفت و حتی برخی از گزارش‌ها حاکی از آن است که آمریکایی‌ها هم پاسخی برای توجیه این سبعیت ندارند. با این حال، شهادت این خبرنگار فلسطینی، اولین و آخرین مورد از حمله رژیم اشغالگر قدس به خبرنگاران، اهالی رسانه و فعالان آزاداندیش نیست و سابقه رژیم خون‌ریز صهیونیستی حاکی از این است که فعالان و خبرنگاران رسانه‌ها پس از این نیز از شرارت آن‌ها در امان نخواهند بود.قتل «راشل کوری» دختر ۲۳ ساله آمریکایی در سال ۲۰۰۳ با عبور بولدوزر صهیونیست‌ها از روی وی، کشته شدن «ویتوریو آریگونی»، فعال صلح‌طلب ایتالیایی و عضو «جنبش جهانی همبستگی برای شکستن محاصره غزه» در سال ۲۰۱۱، شهادت «عبدالله مرتجی» و «جلاء الحاج» خبرنگار و فعال رسانه‌ای فلسطینی در بمباران منطقه الشجاعیه غزه، هدف قرار گرفتن «تام هارندال» جوان ۲۱ ساله انگلیسی و دانشجوی عکاسی از دانشگاه متروپولیتن منچستر از ناحیه سر در سال ۲۰۰۴ درحالی‌که در حال نجات دادن یک کودک دوساله فلسطینی بود و جلیقه امدادگری به تن داشت، کشته شدن «جیمز میلر» فیلمبردار و مستندساز ۳۴ ساله انگلیسی به دست تک‌تیراندازان اسرائیلی، نمونه‌ای از خروارها جنایت رژیم خبرنگارکش صهیونیستی است که به روایت آمارها از سال ۲۰۰۰ به این‌سو، دستکم ۴۵ خبرنگار را به قتل رسانده است.

علاوه بر این، از سال ۲۰۱۸ نیز ۹۷ خبرنگار بر اثر شلیک نظامیان اشغالگر با گلوله‌های جنگی دچار جراحت شده‌اند. ۸۹ نفر هم مورد اصابت مستقیم نارنجک‌های گاز اشک‌آور قرار گرفتند و ۵۲ نفر نیز در زندان‌های این رژیم زندانی شده‌اند. افزون بر این، سالانه بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ موردحمله علیه روزنامه‌نگاران فلسطینی ثبت می‌شود اما هیچ‌یک از نهادهای حقوق بشری به‌ظاهر معترض به رفتار اسرائیل، تاکنون نخواسته‌اند تا خط پایانی بر توحش صهیونیست‌ها ترسیم نمایند.از سوی دیگر، رژیمی که از ارتکاب جنایت‌های متعدد و بهت‌آور همچون به شهادت رساندن «محمد الدرّه» نوجوان ۱۲ ساله فلسطینی ابایی ندارد، طبیعی است که از خاموش کردن صدای یک خبرنگار ترسی ندارد و اجازه عزاداری به خانواده و همشهریانش در قدس شرقی ندهد. صهیونیست‌ها نه‌تنها از او، بلکه از تشییع پیکر او نیز وحشت داشتند و ویدئوی حمله به تشییع‌کنندگانش، حیرت همه ناظران بین‌المللی را به دنبال داشت. اسرائیل با این بهانه که او یک فلسطینی مسیحی است، به مسلمانان حمله کرد و باعث سقوط تابوت او بر روی زمین شد.

این در حالی است که رژیم صهیونیستی در طول یک ماه و نیم گذشته دو اقدام را به‌صورت همزمان پیگیری و آن را تشدید کرده است. یکی، تشدید سرکوب فلسطینی‌ها در مسجدالاقصی و دیگری، ممانعت از پوشش رسانه‌ای. وقتی خشم نمازگزاران در مسجدالاقصی بالا گرفت و پلیس اسرائیل، خشک و تر را با هم سوزاند، مشخص شد که سرکوب صرف فلسطینی‌ها در دستور کار است و تمایزی در این میان قائل نیست. ضمن اینکه نه‌تنها اجازه حضور اعتراضی به صاحبان اصلی آن سرزمین را در قبله اول مسلمانان نمی‌دهند، بلکه مانع پوشش رسانه‌ای برای بسیاری از شبکه‌های خبری می‌شوند.هدف از این دو اقدام این است که صدا و تصویری از امحای درختان زیتون، مزارع و خانه‌های فلسطینی باقی نماند و یهودی‌سازی قدس و ایجاد مقدمه برای دولت سراسری اسرائیل فراهم گردد. در چنین شرایطی، آگاهی سازی رسانه‌ای ابوعاقله، در عرض استراتژی صهیونیسم در نابودی و حذف فلسطینی‌ها قرار داشت و به‌طور قطع، دستور ویژه‌ای برای هدف حذف او از جانب سران و رهبران رژیم صهیونیستی صادر شده بود.

طبق اطلاع سندیکای «روزنامه‌نگاران فلسطینی»، اشغالگران اسرائیلی از سال ۱۹۷۲ تاکنون ۱۰۲ روزنامه‌نگار را به ضرب گلوله به شهادت رسانده‌اند اما سیر شهادت «ابوعاقله» به دلیل تابعیت آمریکایی - فلسطینی‌اش، شهرت او، نحوه هدف قرار گرفتنش، جلوگیری از عزاداری و تشییع‌جنازه‌اش و بازتاب‌های جهانی به این حادثه، از غافلگیر شدن و استیصال صهیونیست‌ها حکایت دارد. اسرائیل تصور می‌کرد این توحش کما فی السابق با اندکی اعتراض به فراموشی سپرده شود و گمان نداشت شعاع اعتراضات به حدی باشد که کشورهای متحدش نیز نسبت به آن واکنش نشان دهند؛ و بالاخره اینکه رژیم صهیونیستی در روزهای به‌اصطلاح جشن هفتاد و چهارمین سالگرد تأسیسش که به روز «نکبت» شهرت دارد، بیش از هر زمان دیگری در تزلزل و آشفتگی به سر می‌برد. شاید بهترین مثال برای اوضاع جاری صهیونیست‌ها این باشد که همچون کوسه‌ای در چنگال صیاد، هرچه بیشتر برای نجات خود تقلا می‌کند، گرفتارتر می‌شود و درنهایت، تنها راه گریزش از وضعیت موجود، مرگ و نابودی است.

*تحلیلگر مسائل بین‌الملل

منبع: حمایت