ملیحه محامد: تلاشم را بر فتح قله‌های صعود نشده درونم می‌گذارم

ملیحه محامد در خانواده‌ای فرهنگی در شهرستان بهبهان متولد شده و دانش‌آموخته رشته زیست شناسی و دبیر دبیرستانهای ناحیه یک اهواز است. 13سال است به صورت مستمر کوهنوردی را آغاز کرده و ادامه داده است که حاصل آن 31 صعود فردی و جمعی است. او به چگونگی روی آوردنش به کوهنوردی و تجربیاتی که در این راه بدست آورده با پانا به گفت و گو نشسته است.

چطور شد که به رشته کوهنوردی روی آوردید؟

عشق و علاقه به طبیعت که از کودکی درونم شکل گرفته بود باعث شد کوهنوردی را حرفه ای دنبال کنم. من آدمی هستم که تا آخر مسیر باید ادامه دهم و صعود در طبیعت را دوست دارم و برایم خوشایند نیست که یک جا بنشینم. همیشه علاقه دارم به سر منشاء آبشار یا بلندترین قله‌ منطقه برسم و این موضوع باعث شد که من به کوهنوردی گرایش پیدا کنم.معمولا در سفرهای طبیعت گردی بالای تپه ای یک خلوتی برای خودم پیدا می کردم و این برای من یک نوع مراقبه و آرامش بود.

مهمترین انگیزه و عاملی که باعث شده شما فعالیت در رشته کوهنوردی را ادامه دهید چه چیست؟

وقتی وارد این رشته شدم به اخر خط فکر نمی کردم چون برای یک کوهنورد اخر خط وجود ندارد اما بعضی از دوستانم می گفتند اگر به آخرش برسی مهم است. نیروی عجیبی از درون، من را به ادامه راه می کشاند. هرچند که ۳۱ قله پروژه سنگین و هزینه بر است. با شرایطی هم که زنان دارند و باید به زندگی شخصی شان هم برسند، مخصوصا اگر فرهنگی، دبیر و مادر هم باشند کار دشوارتر می شود، چرا که باید تمام کارها را مدیریت کنند، تا بتوانند عازمِ قله های دوردست استان های کشور شوند که این موضوع وقت و انرژی زیادی می طلبد. پس حواشی زندگی ام را حذف کردم و 2 سال آخر تمام تمرکزم را به برنامه ریزی روی این موضوع گذاشتم.

کوهنوردی چه ثاثیری بر زندگی شخصی شما گذاشته است؟

ورزش کوهنوردی علاوه بر اینکه من را از نظر بدنی قوی تر کرده موجب شده اعتماد به نفس و عزت نفسم بیشتر شود. اعتماد به نفس یعنی کارهایی انجام بدهی که هر کس از عهده آن برنیاید، پس من باید قدر خودم را بیشتر بدانم و در زمینه های مختلف روابط رفتارم و گفتارم در احقاق حقم به موفقیت کامل برسانم، الان در برابر مسائلی که مربوط به حقانیتم است کم نمی آورم.
البته من همیشه آدمی بودم که پشتکار داشتم، اما الان که کوهنورد شدم احساس می کنم قدرت روح و ذهنم قوی تر شده است. معمولا صبح ها زود از خواب بیدار می‌شوم، آدم پر خواب و پرخوری نیستم و حواسم به وزنم است و همیشه می خواهم وقتم و روزم مفیدتر بگذرد.

توصیه شما به علاقه مندان رشته کوهنوردی چیست؟

به علاقمندان این رشته توصیه می کنم که عجله نکنند. ابتدا برای شروع این رشته به باشگاه ‌ها بروند و با وسایل کوهنوردی آشنا شوند، دوره مقدماتی را طی کنند، اول از طبیعت گردی های کوچک شروع کنند، تنها به کوه نروند و اینکه بدون آمادگی عازم قله ها نشوند. به دلیل مسائل زیست محیطی و سلامتی خودشان، نحوه درست استفاده کردن از تجهیزات و... را یاد بگیرند. هرچند که خودِ صعودها به انسان تجربه می‌دهد که چگونه گتر ببندند و چگونه زمان ‌بندی کنند.
داستان صعود کلا با برنامه های طبیعت گردی متفاوت است. به خاطر اینکه زمان برای ما آنقدر مهم است که مثلا وقتی من در طول مسیر آویشن کوهی می دیدم نمی‌توانستم خم بشوم و چند شاخه آویشن کوهی بچینم، چون انجام اینکار باعث می شود که عقب بمانم و زمان را از دست بدهم که زیاد خوشایند نیست و باید تلاش اضافه ای بکنیم تا دوباره در جایگاه قبلی قرار بگیریم.

چندسال است که بصورت حرفه ای کوهنوردی را دنبال می کنید و چه صعودهایی تا کنون داشته اید؟

بیش از ۱۳ سال است که کوهنوردی می کنم. اوایل بیشتر طبیعت گردی بود. از ۱۱مرداد سال ۹۷ عازم صعود بام استان تهران خلنو بودیم. با همراهی باشگاه نگین دماوند، نجف آباد اصفهان و خانم حاتمی دختر بویر احمد و در خانه باغ فشم، استاد نظر با طرح سیمرغ با توضیحات ایشان آشنا و علاقمند به صعود شدم. قبل از آن ۴ قله مرتفع کشور را صعود کرده بودم. با توجه به معذوریت های شغلی و شرایط زندگی و... طرح یا همان پروژه ملی سیمرغ را ۲۸ خرداد ۱۴۰۰ با صعود به قله گاوکشان بام استان گرگان به همراهی باشگاه اوج سمنان به اتمام رساندم. بجز چند مورد صعود به همراه راهنما با نفرات کم تا قبل از خرداد ۹۹ صعودهایم بصورت باشگاهی و اغلب خارج استانی اجرا شده است. البته ۱۲ قله با باشگاه های اهواز بودم. ۷ قله تا الان هنوز بصورت باشگاهی در استان خوزستان اجرا نشده است. قله های خراسان‌ شاهجهان، شیرباد، نایبند، قله سماموس بام گیلان، قله شاهوار سمنان، قله گاوکشان گرگان، قله تفتان بام سیستان بلوچستان و راه سیمرغ. علاوه بر آشنایی با فرهنگ های مختلف و بومی و جاذبه های توریستی در راستای صعود به مرتفع ترین قله ها، در مجموع صعودم به قله ها، در ۳۱ استان کشور بوده است.

دستاورد این صعودها برای شما چه بوده است؟

یافتن دوستان و همنوردان خوب از سراسر کشور، درس خودباوری، خودشناسی و انسان شناسی و در نوع خودش شناخت قدرت، بعنوان بخش خداگونه انسان و ضعف ها بعنوان موجود انسانی و کسب تجربه در ابعاد مختلف و حال. علاوه بر پیشبرد اهداف ورزشی، تلاشم را بر فتح قله های صعود نشده درونم می گذارم و پرداخت به چالش هایی که در موقعیت های مختلف و بحرانی زندگی مرا شکست داده اند. تلاشم بر این است آرامشی که بر فراز قله ها یافتم را درونی کنم. در هر لحظه با اعتماد به نفسی پایدار و ایمانی قوی تر و تسلط بر خود در هر شرایطی، هر چند آزمون و خطا جزو ذات انسان است، اما قدر و منزلت خودم را بعنوان یک زن مستقل که برای اهداف و حرمت نفسش مبارزه می کند بیشتر می دانم.

گفتن چه جمله ای باعث آرامش شما می شود؟

من خودم را دوست دارم و دستم در دستِ نیروی برتر است، ولی این جمله که "زندگی من هر روز از هر نظر بهتر و بهتر می شود" و هر موقع مشکلی دارم به خودم می گویم: "قدرت و عشق الهی از من مراقبت و آن را برایم حل می کند" با گفتن این جمله ها حالم بهتر می شود و آرامش پیدا می کنم.

گفت و گو : مبینا لرکی-هلنا صراحی