مشکل اصلی اکثر افراد ناشنوا یا کم شنوا «برقراری ارتباط» نیست

به گزارش مهر، فرنوش جاراللهی در مورد اهمیت در معرض زبان قرارگیری نوزادان و کودکان ناشنوا، گفت: همه کودکان تا ۵ سالگی ساختار اساسی زبان مادری‌شان را فرا می‌گیرند، هرچند بین آنها از لحاظ درجه هوشی و محرک های محیطی تفاوت وجود دارد.

او با تاکید بر اهمیت غربالگری شنوایی نوزادان گفت: وقتی توسط غربالگری شنوایی در دوره نوزادی به والدین گفته می شود نوزادتان ناشنوا یا کم‌شنوا است، باید آگاهانه تصمیم بگیرند چه نوع وسیله کمکی و چه شیوه ارتباطی ممکن را انتخاب کنند؛ نکته مهم این است که فقط بطور تمام و کمال نوزاد را در معرض زبان قرار دهند و از آنجا که در افت شنوایی‌های متوسط شدید به بالا استفاده از شنوایی و لب‌خوانی برای این در معرض قرارگیری نمی‌تواند کامل باشد، استفاده اولیه از زبان اشاره برای پیشگیری از محرومیت اولیه زبانی ضروری به‌نظر می‌رسد.

او ادامه داد: مردم جامعه ما نمی‌دانند که نه استفاده از سمعک همراه با روش‌های ارتباطی شفاهی و لب‌خوانی و نه استفاده از پروتز کاشت حلزونی، هیچ‌کدام نمی‌تواند این کودکان را به طور کامل شنوا کند. امروزه بسیاری از کشورها به کودکان شنوا در مهدها، زبان اشاره یاد می‌دهند تا بتوانند با ناشنوایان ارتباط بگیرند.

جاراللهی به چالش‌های ناشنوایان برای برخورداری از فرصت های برابر اشاره کرد و گفت: همه ما اعم از خانواده، مربیان، متخصصین توانبخشی، پزشکان، مسئولین و بویژه خود فرد ناشنوا، هر کدام به فراخور امکانات‌مان باید فرصت‌های پیشرفت برابر برای افراد ناشنوا ایجاد کنیم. مشکل اصلی اکثر افراد ناشنوا یا کم شنوا برخلاف تصور عموم، «برقراری ارتباط» نیست، بلکه «ارتباط با افراد شنوا» است.