پاسخ «عمو پورنگ» به شایعه مهاجرتش از ایران

داریوش فرضیایی مجری تلویزیون و «عمو پورنگ» بچه‌های نسل جدید و قدیم تلویزیون ایران در گفت‌وگو با پانا با اشاره به شایعاتی که درباره نیت او برای ترک وطن و مهاجرت به خارج از کشور پخش شده بود گفت: «من هم این شایعات را شینده بودم اما همه را تکذیب می‌کنم، اینجا خانه من است، در خانه من خانواده و تمام دوستانم زندگی می‌کنند پس چرا عزیزانم را ترک کنم. سال‌ها برای کودکان این سرزمین زحمت کشیدم و تولید محتوای مناسب کردم و آن‌ها را دوست دارم.
وی ادامه داد: «کار کودک باید در کشورمان جدی گرفته شود. امثال ما باید با انگیزه بیشتری کار کنند، من کجا می‌خواهم بروم زمانی که این جا دارم زندگی می‌کنم.»
فرضیایی با اشاره به سختی‌های برنامه‌ساز در ایام کرونا تصریح کرد: «واقعا تمام کسانی که در این روزها به سرکار می‌روند مجبورند، برای ضبط برنامه «بچه محل» با ترس و لرز فیلمبرداری کردیم و تنها دلیل حضورمان عشقی که به کودکان این سرزمین داریم بود. در کرونا برنامه‌سازی و سریال‌سازی کار سختی است، ما هم پدر و مادر و خانواده داریم، واقعا روزهایی که سر صحنه می‌رفتم تن مادرم می‌لرزید اما مثل اینکه این مسائل اصلا به چشم کسی نمی‌آید.»

وی ادامه داد: «از مردم خواهش می‌کنم مواظب خودشان و خصوصاً فرزندانشان باشند؛ ماسک بزنند! می‌بینم که برخی اهمیت نمی‌دهند. هر روز با یک خبر بد بیدار می‌شویم، زمانی که خبر فوت هموطنانم را می‌شنوم واقعا غمگین می‌شوم. پستی در صفحه مجازی‌ام گذاشتم که مردم را به پویش «من ماسک می‌زنم» دعوت کردم. خواهش می‌کنم فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت کنید زیرا بچه‌ها موردخطر قرار می‌گیرند؛ خواهشا ماسک بزنید. شنیده‌ام بخش عمده‌ای از کادر درمانی دچار مشکلند، اگر رعایت نکنیم و آنها بیمار شوند چه کسی از بیماران نگهداری خواهد کرد؟»
وی در پاسخ به این پرسش که کودک و نوجوان امروز چه ذائقه‌ای دارد و چگونه جذب سینما می‌شود، عنوان کرد: «به نظر من مهمترین موضوعی که کودک را جذب سینما می‌کند، جاذبه بصری یک اثر سینمایی یا تلویزیونی است و در مرحله بعد موضوع آن اهمیت می‌یابد.»
«عمو پورنگ» با اشاره به با نیاز مخاطب کودک و نوجوان به همه انواع آثار انیمیشن، کوتاه و بلند سینمایی بیان کرد: «در کشور ما انیمیشن‌سازان خوبی فعالیت دارند، اما نمی‌دانم چرا در ساختار و متن ضعف‌های عمده‌ای را در آثار کودک و نوجوان شاهد هستیم، در حالی که در کشورهای دیگر انیمیشن‌ها با ظرافت و دقت بسیار بالایی ساخته می‌شوند و آنچه را که می‌خواهند به بچه‌ها القاء می‌کنند، به طور غیرمستقیم و تاثیرگذار مطرح می‌کنند. ضمن این که شخصیت‌های این آثار غالبا به برند تبدیل می‌شوند.»
فرضیایی همچنین خاطر نشان کرد: «درست به همین دلیل کاراکترهای انیمیشن‌های خارجی در کشور ما بیشتر طرفدار دارند و تمام عروسک‌ها و محصولات آن‌ها نیز به تدریج وارد کشور می‌شوند. کودک ایرانی نیز با آن‌ها ارتباط برقرار کرده و دیالوگ‌هایشان را هم در مکالمات روزمره خود تکرار می‌کند و این یعنی فاجعه!»
وی با اشاره به این که فیلم کودک دچار از هم گسیختگی است، افزود: «ما باید ابتدا ویژگی‌های کودک امروز را بشناسیم و بعد برای او فیلم بسازیم. ضمن این که فیلمسازی برای این مخاطب کار تخصصی است و یک کارگردان و نویسنده موفق سینمای بزرگسال لزوما نمی‌تواند در گونه کودک و نوجوان هم موفق شود.»