حداقل ۳۰۰ گیلانی سالانه به تب شالیزار مبتلا می‌شوند

به گزارش ایسنا، آبتین حیدرزاده در جمع خبرنگاران با بیان اینکه بیماری لپتوسپیروز یا تب شالیزار، بیماری شایع استان‌های شمالی است که براثر نوعی باکتری ایجاد می‌شود، اظهار کرد: محل زندگی این باکتری در سیستم‌های کلیه و ادراری خانواده جوندگان نظیر موش‌ها، روباه و شغال و امثال آنها است که با ادرار این موجودات در محیط‌ زیست آنها از جمله در محیط‌ هایی که رطوبت بالایی وجود داشته باشد، منتشر می‌شود.

وی تصریح کرد: با افزایش رطوبت و بارش باران که رخدادی طبیعی در استان‌های شمالی به‌حساب می‌آید، ادرار این موجودات در بین آب‌های سطحی، روان آب‌ها و یا زمین‌های شالیزار پخش می‌شود و علاوه بر آن افزایش دما نیز موجب می‌شود تا زیست، تکثیر و انتقال باکتری افزایش پیدا کند.

حیدرزاده، ادامه داد: این باکتری می‌تواند از راه خراش‌های پوست، ملتحمه چشم، مخاط دهان و یا هر منفذ دیگری وارد بدن انسان شود و ممکن است در طی تماس و مجاورت انسان با محیط آلوده، باکتری از راه‌های مختلف وارد بدن شود.

وی با بیان اینکه بیشترین قشری که با بیماری تب شالیزار مواجه می‌شوند، شالی‌کاران هستند، گفت: کودکان نیز به سبب اینکه در حاشیه آب‌های راکد و یا بعضاً شالیزارها مشغول بازی کردن هستند، می‌توانند به بیماری تب شالیزار مبتلا شوند.

سرپرست معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی گیلان با بیان اینکه نخستین علائم بیماری تب شالیزار، بروز تب است که می‌تواند تا ۴۰ درجه دمای بدن را افزایش دهد افزود: احساس ضعف و خستگی، درد عضلانی و حتی زردی، قرمزی چشم‌ها از دیگر مشخصه‌های این بیماری است.

حیدرزاده با تاکید بر اینکه تب شالیزار در موارد شدیدتر ریه، قلب، کبد را می‌تواند درگیر کند و در صورت پیشرفت بیماری و عدم توجه بیمار، ممکن است منجر به فوت نیز بشود، گفت: هرچند طی چند سال اخیر گسترش مفاهیم بهداشتی و توجه مردم به بیماری تب شالیزار زیاد شده و گیلان تقریباً فوتی از این بابت نداشته است.

حیدرزاده تأکید کرد: به دلیل کشاورزی بودن استان، تب شالیزار بسیار شایع‌تر از کرونا است و لازم است شالی‌کاران به آن توجه کنند و در صورت بروز علائم بیماری به خانه‌های بهداشت، مراکز سلامت و یا مراکز درمانی مراجعه کنند.

سرپرست معاونت بهداشتی گیلان با اشاره به اینکه شیوع بیماری تب شالیزار دو پیک دارد، افزود: تب شالیزار معمولاً از اواخر اردیبهشت در گیلان آغاز و در فصل کشت برنج یعنی نشاء افزایش پیدا می‌کند و پس از کاهش یک دوره کوتاه، مجدداً در دوره برداشت یعنی درو برنج به سبب بریده شدن دست‌ها توسط ساقه‌های برنج و بعضاً شستن دست‌ها در آب‌های سطحی حاشیه شالیزار، درصد ابتلا کشاورزان به این بیماری مجدداً افزایش پیدا می‌کند.

وی با بیان اینکه تب شالیزار به دلیل شایع بودن در گیلان سالانه حداقل ۳۰۰ نفر را در مراکز درمانی بستری می‌کند، اضافه کرد: این در حالی است که بسیاری از افراد به تب شالیزار مبتلا می‌شوند و این بیماری را همچون یک سرماخوردگی یا آنفولانزای ساده که با درد خفیف بدن همراه است، سپری می‌کنند.