پیام علیرضا کمرئی به مناسبت هفته بزرگداشت مقام معلم

متن این پیام به شرح زیر است:

به نام خدا، اول معلم عالم خلقت ، خالق یکتا و دانای بی همتا،

هفته بزرگداشت مقام معلم را که با ماه مبارک رمضان ماه بندگی خدا، قرین گشته، گرامی می داریم و به همه شما معلمان عزیز کشورمان، تبریک و تهنیت عرض می کنیم.

سال تحصیلی 98-99 متفاوت از قبل ، رو به پایان است. در حالی که چند ماهی است، هر روز کودکان به شوق
"فردا، شاید !!!"
سر به بالین می گذارند،
درهای مدرسه به حضور کودکان چشم به راهند ،
حیاط ها به هیاهوی کودکان تشنه،
کلاس ها به زمزمه معلمان در انتظار، و نیمکت ها به حضور دانش آموزان برجا،
و روزها یکی پس از دیگری به سر می آید، اما از باز شدن مدرسه ها خبری نیست.
جامعه در اضطراب ایمنی و سلامت، خانواده ها بی قرار ، دانش آموزان خانه نشین ، معلمان بلاتکلیف ، وقفه آموزش طولانی،
اما مدرسه ها باز نشد.

وعده ی امروز و فرداهای مکرر،
شاید هفته های آینده، و یا نخستین ماه بهار، یا اوایل اردیبهشت
و سرانجام اردیبهشت نیز رو به پایان ، ...اما مدرسه ها باز نشد.

در این روزهای بلاتکلیفی ، اگر دست روی دست می گذاشتید، شوق کودکان برای آموختن، بی پاسخ می ماند.

اگر ضرورت حضورتان در دشوارترین روزهای این سرزمین ، با انتظارات جامعه در هم نمی آمیخت و جلوه های زیبای معلمی،تعلیم وتربیت را در فضاهایی متفاوت جاری نمی کرد، امروز گرامیداشت روز معلم چه سرد و بی روح ،ترجمه می شد.

معلمان هر ساله ، همواره به یک پایان خوب از سال تحصیلی اندیشیده اند، چگونه ساکت و خاموش، در خانه می ماندند، در حالیکه که کتاب های شاگردانش، به شوق رسیدن به انتها،

در دستانشان، هر روز با حسرت ، ورق می خورد، و غصه ی درس های نیمه تمامشان، همواره ذهن آنها و بیش از آن والدینشان، را مشغول می ساخت،

چه زیبا ، چه مسئولانه و چه با غرور به عرصه آمدید و مایه آرامش جامعه شدید،
چه متعهدانه راه گشودید، تا اینک فصلی نو در تاریخ آموزش وپرورش کشورمان رقم بخورد.

اراده کردید ،خانه ها مدرسه شد و درس ها آغاز ، خواندن و نوشتن دوباره جان گرفت، آموزش این بار نه در مدرسه، که در قابهای رسانه ، قابهایی که تصویر معلم را تکثیر و به خانه می آورد، ارائه شد.

مدرسه دیگر یک مکان نبود. یک میدان معنایی است که در آن یاددهی و یادگیری جریان دارد.چه بسا مکانهایی که دیگر این فرایند در آنها اتفاق نمی افتد.
آری ، مدرسه با "معلم" و دانش آموزان معنا پیدا می کند.

صبح فردا ؛ شاگردان در خانه، به فضای جدید مدرسه آمدند؛ نه در واقعیت که در مجاز .

برجا !!! دانش آموزان نشستند؛
بچه ها آماده اید ؟ ...
بخشی به تدریج به کلاس پیوستند، زمزمه آموزش، از سر گرفته شد، دیدار ها تازه ، بیم ها به امید مبدل و انتظارها به سر آمد.

این بار پای درس هایشان نه تنها شاگردان، خانواده های آنها نیز حاضر شده بودند !
برای حضور در کلاس درس، دقیقه ای تا نیمروزی ، چه میزان وقت صرف شده بود؟
کسی چه می دانست به چه قیمتی !

ساعت حضور در کلاس، از روزهای گذشته آغاز شده بود. از وقتی درس فردا، برای طراحی آغاز شد ، تا زمانی که لحظات حضور در کنار همسر و فرزندان ، وقف آماده سازی برنامه روزهای آینده سپری شد، همه و همه زمان هایی بود که صرف آموزش شاگردان شده بود.

از دشواری های ضبط تصویر و صدا گرفته، تا تدارک یک نمودار ،از تهیه محتوا تا بارگذاری آن برای آموزش در روز بعد ، از کند شدن اینترنت تا قطع شدن آن و ...
کار معلم چندین برابر شده بود،
اما مدرسه ها، تعطیل بود !!!

این بار در فضای مجازی درس هایی تکرار می شد ، که دیگر فقط محتوای هر ساله کتاب های درس موضوع آن نبود ،فقط درسی از یک رشته تدریس نمی شد، تا هدف درسی آن در پایان زمان آموزش، به انتها برسد.

درس هایی که از اسفند سال تحصیلی امسال و در ایام ظاهرا تعطیل مدرسه تدریس شد دو وجه متفاوت داشت ،

وجهی به اخلاق حرفه ای معلمان و تعهد به حرفه و شغل ، وفای به عهد در ادای حقوق کودکان گذشت و وجهی دیگر، به تعهد در مقابل جامعه و نیازهایش،
زیستن در کنار مردم و فکر کردن و پرداختن به بیم ها و نگرانی هایشان و بودن در کنار آنان در سختی ها و دشواری ها ،حلاوت دیگری داشت.

درس های دوره تعطیلات امسال ،همه اش به معنا کردن مفاهیم تعهد ، ایثار و گذشت در حرفه معلمی گذشت.

این همان چیزی است که جامعه هرگز از یاد نخواهد برد.برای همیشه ذهن کودکانمان این روزها را به یاد خواهد سپرد .
بی شک تاریخ در مورد آن قضاوتی دیگر خواهد داشت.

درس هایی که در ماههای پایانی سال تحصیلی 98-99 با آموزش های از راه دور ،در قالب درسنامه ها و در فضای مجازی ارائه شد، بی تردید برای نظام آموزشی کشور مایه عزت و اعتبار شد و برای معلمان در اوج سختی، فرصت هایی بدیع، تجربه هایی نو و موقعیت هایی متفاوت خلق کرد.

ارمغان عامل تهدید سلامت مردم ، همراهی بیشتر خانواده ها با نظام آموزشی ،انتقال به دوره ای نو از آموزش و باز شدن درهایی جدید به روی نظام آموزشی بود.

این همه به واسطه حضور همدلانه معلمان و همکاری و همدلی خانواده های گرانقدر فرهنگیان در عرصه تعلیم وتربیت میسر گردید.
برای همه همکاران عزیز و گرانقدر و خانواده های شریفشان ، سلامتی و عافیت آرزومندم و از خدای بزرگ عزت و عاقبت بخیری، برایشان مسئلت دارم.